Το μαγαζί κάτω από τον δρόμο. Αναμνήσεις από την παλιά Αράχωβα .

Πρόσφατα , μια Αραχωβίτισσα , η κα Αλτάνα Πατσαντάρα, μου προσέφερε ένα βιβλίο , το οποίο το έχει γράψει  η ίδια και το έχει αφιερώσει όπως  χαρακτηριστικά αναφέρει, στη σεπτή μνήμη των γωνιών της.

                       

Το βιβλίο αυτό , περιέχει 33 ιστορίες από την παλιά Αράχωβα κυρίως , όπως τις έχει ζήσει η συγγραφέας και μας τις μεταφέρει παραστατικότατα σε αυτό το βιβλίο με τίτλο 

"ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ" . 

Θεώρησα υποχρέωση μου , να αναφέρω μια από αυτές και σε αυτό εδώ το ιστολόγιο  και διάλεξα μια ιστορία που την θεώρησα πιο "εμπορική ",  μιας και αρκετοί από τις παλαιότερες γενεές , μάλιστα ακόμη και η δικιά μας ηλικία , είχε προλάβει το "μαγαζί κάτω από το δρόμο" και όλο και κάποιες αναμνήσεις έχουμε όλοι μας. 

Γράφει λοιπόν η κα Αλτάνα :

 Η διασκέδασή μας , σε  εκείνα τα αξέχαστα μαθηματικά χρόνια, περιορίζονταν κυρίως στα πάρτι γενεθλίων και ονομαστικών εορτών στα σπίτια αυτών που γιόρταζαν.

 Αξέχαστο θα μένει όλα αυτά τα χρόνια στη μνήμη μου το κοριτσίστικο πάρτι στο σπίτι της συμμαθήτριάς μας της Βούλας για τα γενέθλιά της.

 Με το μικρό ραδιόφωνο συντονισμένο στο σταθμό Αμφίσσης περιμέναμε να ακούσουμε τα μοντέρνα τραγούδια της εποχής για να χορέψουμε σέικ.

Η  φωνή της Ελληνίδας τραγουδίστριας Βίκυ Λέανδρος, που έκανε καριέρα στο εξωτερικό , αλλά τραγουδούσε  και στα ελληνικά μας ξεσήκωνε και όχι πάντα χωρίς λόγο:

"Ποιο να είναι  αυτό το μυστικό ; Mήπως αγόρι μου είμαι εγώ ;

Χαμός γινόταν  από τα ξεφωνητά μας, όλες μας είχαμε τα μικρά μας μυστικά,  που τα γράφαμε τότε στα κοριτσίστικα άλμπουμ με υπονοούμενα.

Η αγαπημένη μου  φίλη, η Ανθή, έχει ένα τέτοιο έχει ένα τέτοιο ακόμα στην κατοχή της, θαρρώ.

 Μήπως να τα ξαναζωντανέψουμε όλα αυτά κορίτσια ; Δεν θα μας χάλαγε τι λέτε ;


Και μια και θυμήθηκα το ραδιοφωνικό σταθμό Αμφίσσης, σταθμός κυριολεκτικά τότε στη διασκέδασή μας , αφού λίγα σπίτια είχαν τηλεόραση , μου ήρθε στο νου και η καθημερινή του εκπομπή στις 20 και 15 το βράδυ που έβαζε στη συνέχεια τον καραγκιόζη
Το τι γινόταν την άλλη μέρα στο σχολείο με τις ατάκες του δεν λέγεται...

 Διασκεδάζαμε λοιπόν σε ονομαστικές γιορτές και γενέθλια ως επί το πλείστον στα σπίτια και εννοείται ξεχωριστά τα κορίτσια και ξεχωριστά τα αγόρια

Μόνη εξαίρεση ήταν το πάρτι στο στο σπίτι του συμμαθητή μας του Τάκη - Έφυγες Νωρίς Τακούλη και μας λείπεις-,  που ήταν ακριβώς απέναντι από το δημοτικό σχολείο και σε κεντρικότατο μέρος.

 Σε εκείνο το πάρτι πηγαίναμε όλη η τάξη μαζί κορίτσια και αγόρια γιατί ήταν η ονομαστική του εορτή και μας καλούσε επί τούτου όλους .

Την περιμένουμε με χαρά αυτή τη γιορτή το Νοέμβρη, ούτως ή άλλως έκανε πολύ κρύο για να είμαστε με τις ώρες έξω στο δρόμο βόλτα που ήταν και από τις συνηθισμένες μας διασκεδάσεις.

Από το δρόμο κάτω ο καθένας, μπορούσε να δει τα φωτισμένα παράθυρα του σπιτιού και εμάς να χορεύουμε shake πίνοντας βερμούτ και τρώγοντας ξηρούς καρπούς, που έφερνε ο συμμαθητής μας με τις χούφτες από το πατρικό μπακάλικο του ισόγειου.

 Μας έκαναν χάζι οι περαστικοί και εμείς γελούσαμε , βλέποντας από τις μπαλκονόπορτες του σπιτιού τις μανάδες μας στο δρόμο να γυρίζουν. παρέες -παρέες από τα χρόνια πολλά στους Παναγιώτηδες του χωριού.

Ήταν τέλος της δεκαετίας του '60 νομίζω ή στις αρχές του ΄70 , όταν άνοιξε η πρώτη ντισκοτέκ στην Αράχωβα και όπως ήταν φυσικό κέντρισε την περιέργεια όλων μας.

 Κάποιοι την είχαν ήδη επισκεφτεί και μας έλεγαν ότι κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια από το δρόμο έμπαινες μέσα στην ντισκοτέκ- άκουσον άκουσον- από μία κάδη!

 Χωρίς τη συνοδεία  μεγαλύτερου αδελφού ή άλλου στενού συγγενή, δεν υπήρχε περίπτωση να πατήσει μόνη της καμία από εμάς  το πόδι εκεί.

 "Αν ήταν καλό μαγαζί θα ήταν απάνω από δρόμο , όπως είναι όλα τα καφενεία και τα καλά μαγαζιά και όχι στο κατώι " ήταν το επιχείρημα των γονέων μας.

Μόλις είχαμε τελειώσει τους διαγωνισμούς της τελευταίας τάξης του εξατάξιου τότε Γυμνασίου, είχαν βγει τα αποτελέσματα και ετοιμαζόμασταν οι 5-6 από την τάξη που θα πηγαίναμε παρακάτω να πάμε την άλλη μέρα το πρωί στη Λιβαδειά για να καταθέσουμε τα δικαιολογητικά μας για τις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, να γιορτάσουμε όλοι μαζί για τελευταία φορά .

Στη ντισκοτέκ γενικός ενθουσιασμός το πρόβλημα ήταν όμως ότι το πρόγραμμα στην ντισκοτέκ άρχιζε τότε μετά τις 11:00 το βράδυ ,πώς θα φεύγαμε εμείς τα κορίτσια από τα σπίτια εκείνη την ώρα και με ποια δικαιολογία


"Θα είμαστε όλη η τάξη μαζί " μας συμβούλεψαν  τα αγόρια να πούμε στους δικούς μας.

 "Θα διασκεδάζαμε κάπου έξω δεν χρειαζόταν να τους δώσουμε και το χέρι που θα είμαστε και τι θα κάνουμε "συμπλήρωναν με ένα πονηρό χαμόγελο ήμασταν ενήλικες πλέον...

Όταν το ανήγγειλα  στη μητέρα μου ,ότι δηλαδή θα μέναμε ως αργά έξω όλη η τάξη μαζί , για να το μεταφέρει στον πατέρα μου , όταν θα έκλεινε  το μαγαζί και θα γύριζε  στο σπίτι,  με παρέπεμψε χωρίς δεύτερη κουβέντα κατευθείαν στον ίδιον . 

Να περάσω από το μαγαζί η ίδια και να του το πω μου φώναξε,  καθώς έβγαινε από το σπίτι .

Αυτό και έκανα και φυσικά πήρα αμέσως τη συγκατάθεσή του ,εφόσον έβλεπε και όλη την τάξη πίσω μου στο δρόμο.

 Ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ και τι το παράξενο , να το γιορτάζουμε όλη η τάξη μαζί ,τώρα που τελείωσαν και τα μαθήματα ,γιατί να έχει αντίρρηση.

 Για την ντισκοτέκ βέβαια, ούτε λέξη...

 Μας πόνεσαν τα πόδια μας στη βόλτα πάνω-κάτω μέχρι να μαζευτούμε όλοι στο δρόμο πάνω από την ντισκοτέκ που είχαμε δώσει ραντεβού για τις 11:00 .

Κατεβήκαμε τσούρμο όλοι μαζί τα σκαλοπάτια, περάσαμε μέσα από την πελώρια κάδι που είχε που τόσο είχε εξάψει τη φαντασία μας και πιάσαμε τραπέζια γύρω από την πίστα, στο ημίφως.

 Δεν είχε άλλους θαμώνες το μαγαζί εκείνη την ώρα .

Σε λίγο άρχισε η μουσική ,μοντέρνα και διαφορετική από αυτή που ακούγαμε μέχρι τότε και πιάσαμε όλοι μαζί το χορό . 

Κάποια στιγμή βλέπω το συμμαθητή μου που έτυχε να χορεύει απέναντί μου εκείνη τη στιγμή και με πρόσωπο προς την είσοδο να με παρατάει ξαφνικά και εμένα ξέρω "εμένα με να  με συγχωρείς " να εξαφανίζεται από την πίστα
Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι όταν είδαν τον πατέρα να μου , να μπαίνει  στην μισοσκότεινη  ντισκοτέκ από την κάδη .

Χωρίς καν να γυρίσει να μας κοιτάξει, έψαχνε το σερβιτόρο και κατευθύνθηκε τελικά προς το μπαρ.

Τον άκουσα να λέει στον άνθρωπο που ήταν εκεί,  ότι ήταν κέρασμα δικό του,  ότι είχαμε πιει η παρέα εκείνο το βράδυ και να του χρεώσει το λογαριασμό.

 Αμέσως μετά πλησίασε το φιλόλογο καθηγητή που μας συνόδευε εκείνο το βράδυ γιατί ήμασταν όλη η τάξη μαζί , του είπε δυο λόγια από ότι έπιανε το αυτί μου , γιατί η ταραχή μου ήταν μεγάλη , ότι δεν είναι αυτή η διασκέδαση για νέους και τι παράδειγμα έδινε εκείνος τους μαθητές του.


Εκείνος κάτι πήγε να πει και να δικαιολογήσει την κατάσταση, ότι είμαστε όλη η τάξη μαζί και ότι ήταν αποχαιρετιστήρια βραδιά αλλά τον έκοψε απότομα ο πατέρας μου και χωρίς καν να καταδεχτεί να ακούσει μέχρι τέλους τις δικαιολογίες γυρίζοντας σε μένα με διέταξε να τον ακολουθήσω. Το ίδιο είπε και σε μία συμμαθήτριά μου που είχε πάρει τη συγκατάθεση από τον πατέρα της για να την πάρει και εκείνη μαζί του, καθώς είχε περάσει πριν και τον είχε ενημερώσει για το που θα πήγαινε.Σε όλη τη διαδρομή αμίλητη, αυτός μπροστά και εμείς οι δύο από πίσω μέχρι που παραδώσαμε τη συμμαθήτριά
μου τον πατέρα της.

 Στο σπίτι μου είπε απλά, ότι δεν διασκεδάζουν έτσι οι νέοι  στα κατώγια και το μισοσκόταδο και ότι είναι κατάντια αυτό για τη νέα γενιά.

 Ήταν περισσότερο πικραμένος παρά θυμωμένος. Δεν του είχα πει την όλη η αλήθεια νωρίτερα το βράδυ... Με τι εμπιστοσύνη θα έφευγα την άλλη μέρα  από το σπίτι για το παρακάτω και άλλα πολλά ...

Την άλλη μέρα , όλο το χωριό είχε μάθει για το συμβάν. Δεν έμεναν τότε μυστικά κάτι τέτοια.

 Ήταν γνωστός και ο πατέρας μου για τις συντηρητικές του απόψεις πράγμα που όπως αποκαλύφθηκε την ίδια κιόλας μέρα το εκμεταλλεύτηκε η μαμά μιας συμμαθήτριάς για να βγάλει ίσως και το άχτι της.

'Οταν έμαθε ότι ήμασταν και εμείς τα κορίτσια στη ντισκοτέκ έτρεξε  και το πρόφτασε  δημόσια στον πατέρα μου στο μαγαζί και μπροστά στους τελευταίους πελάτες:

  "Ξέρεις πού είναι  η θυγατέρα σ΄ ;  Στο π(ου)ταναριό !!"

 Ε, δεν ήθελε και πολύ ο χριστιανός για να του  ανέβει το αίμα στο κεφάλι ...

Το θυμηθήκαμε το περιστατικό με τον καλό μου φίλο και παλιό συμμαθητή του Δημάκο , ένα καλοκαιρινό μεσημεράκι τελευταία που βρεθήκαμε για τσιπουράκι με πατατούλες τηγανίτες με τυρί έτσι όπως μόνος στου " Ζάμπα " στις βρίσκεις της  αγοράς , ξέρουν  να τις κάνουν.

 Γελάσαμε και συμφωνήσαμε και οι δύο ότι τελικά είχαμε ζήσει.... ανεπανάληπτες στιγμές !!!