Το πρώτο χιόνι. Γράφει ο Χρήστος Μαυρόπουλος

  Με το πρώτο χιόνι, ξεχώρισαν τα ρίφια απ' τ' αρνιά! Τα σπίτια τα μεγάλα, τα φωτεινά με τη " χρυσή " βολή τους, απ' τ' άλλα τα χαμόσπιτα του μέλανα ζωμού, του μεροκάματου και της αιώνιας λιτότητας.

  Τα σπίτια με τους κήπους τους " κρεμαστούς " των " μικρών θεών " της εκσυγχρονιστικής μας κοινωνίας, απ' τ' άλλα των νοικοκυραίων που δίνουν μάχες στις παλαίστρες της ζωής.

  Πάντα με το πρώτο χιόνι, βγαίνουν παγανιά οι διαφορές κι οι ανάγκες! 

  Εκεί αναμετριέται και το Σύστημα, το ίδιο κι η οργανωσιά του!

  Τα έργα, οι φιέστες και τα μεγαλεία... Του φτωχού η αντοχή και του γκουβέρνου το φιλότιμο... Οι " αυτοκρατορικές " οι κόνρες, και οι θρησκευτικοί καυγάδες... Οι νεολαίοι Με τ' αδιέξοδά τους... Τα μιστά που 'ναι λειψά... Η ζωή που ολοένα ακριβαίνει... Οι εμιγκρέδες μιας Πατρίδας που θυσιάζεται σ' ένα μεγάλο όνειρο..!

Παλιότερα που οι Έλληνες κάτεχαν τα όνειρά τους και " πέθαιναν " στις μίνες του Βελγίου, στις φάμπρικες της Γερμανίας άνοιγαν σεμνά και ταπεινά τις κάνουλες στα ταβερνάκια, σαν έπεφτε το πρώτο χιόνι!

" Κι εβίβα παιδιά! Ο Θεός είναι Μεγάλος ", κατάπως έγραφε τότες  κι ο Ψαθάς σ' ένα χρονογράφημά του... Τότες που το ψωμί ήταν γλυκό, κι ο ίδιος ιερός! Την εποχή εκείνη που η ελπίδα είχε το δικό της χρώμα, τα όνειρα στο μπόι μας, κι οι άνθρωποι είχαν φιλότιμο και λύπηση ο ένας για τον άλλον στις δύσκολες στιγμές!

Τώρα πια κλείσαν οι καρδιές, κλείσαν τα ταβερνάκια, χάθηκαν τα γιοματάρια, χάθηκε το φιλότιμο, " μίκρυναν" και κάποιοι με καυγάδες στην ψυχή μας το Θεό!!

Δεν ξέρω τι να πω. Τι να πω και τι να μολογήσω.

Πάντως ο άνθρωπος, ο φτωχός ραγιάς,πέθανε εκεί στην οδό Ζαλοκώστα, στην Αθήνα, καταμεσίς στο δρόμο απ' το κρύο! Μοναχός κι αβοήθητος! Με το πρώτο χιόνι, έσβησαν τα μάτια κι η ανάσα του! Κι οι Αθηναίοι διάβαιναν βιαστικοί, δίχως κανένας να σκύψει πάνω του. 

Κι  "έφυγε" ο γέροντας εξήντα - τέσσερο χρονώ, σαν το σκυλί στ' αμπέλι!

Σαν τον Αμερικάνο της Νέας Τάξης που πριν από καιρό, " έσβησε" στο γραφείο του ανάμεσα σε είκοσι - πέντε συναδέλφους του, κι εκείνοι πράμα δεν κατάλαβαν!  Ώσπου τον σκούντησε ύστερα από μια βδομάδα (!) η καθαρίστρια για να σκουπίσει..!

Πράματα κουζουλά! Πρωτόφαντα!

Εκείνοι όμως είν' Αμερικανοί. Ένα συνοθύλεμα λαών σε μια πλούσια γης, που προσπαθούν να γράψουν ιστορία...

Εμείς δεν είμαστε το ίδιο. Εμείς είμαστε Έλληνες κι έχουμε γράψει και ιστορία και πολιτισμό! Και ανθρωπιά! Και φιλότιμο! Μια λέξη που δεν υπάρχει σ' άλλες γλώσσες! 

Γι' αυτό και συλλογιέμαι πως όσο κι αν ψευτίσαμε, αν άλλαξε λίγο ή πολύ το φέρσιμό μας, το πετσί μας, κι η φτιασιά μας, γεγονότα σαν κι αυτό της Ζαλοκώστα, με τίποτα δεν μας ταιριάζουν.

Εχτός κι αν μέσα στη μεγαλομανία μας και στον εκσυγχρονισμό μας, είμαστε έτοιμοι " όλα να τα συγχωρέσουμε εκ των προτέρων γιατί όλα είναι με κυνισμό επιτρεπτά...", κατά πως γράφει ο Μ. Κούντερα.

Για την ανάρτηση : Σοφία Θεοχάρη