Γιώργος Δ. Ανδρέου : Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι

Στο μυαλό των πολιτών που βλέπουν την αγωνιώδη προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα, να επανέλθει στην πολυπόθητη καρέκλα της εξουσίας, έρχεται ο τίτλος, από το γνωστό φιλμ που έγινε παροιμιακή φράση για να εκφράσει την αγωνία του ανθρώπου πριν από την τελική δοκιμασία, το σχεδόν αναπόφευκτο αρνητικό αποτέλεσμα, την διαφαινόμενη ήττα

Του άρεσε η γλυκιά γεύση της εξουσίας που δοκίμασε – σε ποιόν δεν θα άρεσε.

Εμμονική προσπάθεια που τον εμποδίζει να δει ψύχραιμα και αντικειμενικά την πραγματικότητα, να εισπράξει την αρνητική ανταπόκριση, την αποδοκιμασία του κόσμου στις προτάσεις του, να καταλάβει το γιατί. Εμμονή που φαίνεται στα καθημερινά αυξανόμενα ταξίματα, - θα,θα,θα - με τα οποία βομβαρδίζει τους πολίτες ανελέητα, επιβεβαιώνοντας την εικόνα, τον αφερέγγυο χαρακτήρα και τις προθέσεις του. Ανέξοδα βέβαια, γιατί γνωρίζει ότι δεν θα χρειαστεί να τα πραγματοποιήσει.

Βλέπει στις δημοσκοπήσεις πως υστερεί έναντι του αντιπάλου του και τρελαίνεται. Θεωρεί ακατανόητο, να προηγείται στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη έναντι του δικού του Σύριζα. Κυρίως όμως θεωρεί αδιανόητο για τη λογική του, να προτιμούν οι Έλληνες για πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τον ίδιο. Συντριπτικά μάλιστα.

«Φοβάται ο κόσμος ότι τον παρακολουθούν και δεν απαντάει στους δημοσκόπους ότι θα ψηφίσει Σύριζα», λέει αυτογελοιοποιούμενος, για να δικαιολογήσει στους δικούς του το ότι όλες ανεξαίρετα οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, ακόμα και κάποιες φιλικές του που σέβονται τον εαυτό τους, δίνουν τα ίδια πάνω κάτω αποτελέσματα, τέσσερα σχεδόν χρόνια συνεχώς. Ακόμα και στην καρδιά έκτακτων μεγάλων προβλημάτων και καταστάσεων που ενέσκηψαν στη χώρα.

Αν ήταν, αν μπορούσε να είναι, νηφάλιος και ψύχραιμος θα άκουγε από τις δημοσκοπήσεις ένα μόνο εύρημα, μια απάντηση των πολιτών που δίνεται χωρίς «φόβο παρακολούθησης» και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία. Την απάντηση του 65% της κοινωνίας που θεωρεί πως επανερχόμενος στην εξουσία θα κάνει τα ίδια που έκανε την 4ετία της διακυβέρνησής του.

Θα καταλάβαινε πως η πλειοδοσία σε λαϊκισμό, τα ταξίματα και ψέματα, όχι μόνο δεν ελκύουν, αντίθετα, απωθούν και φοβίζουν τους πολίτες, ειδικά τη μεσαία τάξη της οποίας εμφανίζεται όψιμος προστάτης. Γνωρίζουν όλοι και θυμούνται τα πεπραγμένα του.

Θα αντιλαμβανόταν:

ότι με τον τρόπο που πολιτεύεται επιβεβαιώνει και υπενθυμίζει, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, την αρνητική εμπειρία και εικόνα της συντριπτικής πλειοψηφίας για τον ίδιον προσωπικά, το κόμμα που ηγείται, τον τρόπο που κυβέρνησε.

πως δεν μπορεί να αντιπαλεύει με ύβρεις, ψέματα και επικίνδυνα ταξίματα και να ζητάει σύγκριση με κάποιον, εμφανέστατα, περισσότερο ικανό και μορφωμένο, με παγκόσμιο κύρος, και κυρίως πολύ σοβαρότερο, αξιόπιστο και ευπρεπή αντίπαλο.

Θα προσπαθούσε, ζητώντας ειλικρινή συγγνώμη για τα πεπραγμένα του να αποδείξει έμπρακτα ότι άλλαξε και δεν θα κάνει τα ίδια, διορθώνοντας το προσωπικό και κομματικό του προφίλ, αποποιούμενος την κομματική και προσωπική του πολιτική διαδρομή, κρατώντας αποστάσεις, ειλικρινά όμως, από τους Πολάκηδες και τους Βαξεβάνηδες.

Φαίνεται όμως πως ο εγωϊσμός του λαοπλάνου δημαγωγού, που φούσκωσε και γιγαντώθηκε όταν είδε ότι, ανεπάγγελτος πολιτικάντης, κατάφερε να πείσει την κοινωνία με ρητορικές κορώνες, μεγαλοστομίες και ψέματα, δεν επιτρέπει ρεαλισμό, ενδοσκόπηση και αυτογνωσία.

Το μόνο που καταλαβαίνει, όσο πλησιάζει η κρίσιμη ώρα της ετυμηγορίας των πολιτών, το πέναλτι, είναι τον ορατό κίνδυνο, όχι μόνο να χάσει τις εκλογές και να απομακρυνθεί από την «καρέκλα» του Μαξίμου, αυτό ίσως είναι το λιγότερο. Φοβάται, βάσιμα, πως θα χρεωθεί προσωπικά το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα και θα παραμερισθεί από το πολιτικό προσκήνιο και την αρχηγία της κεντροαριστεράς που, κακή της τύχη, μπόρεσε να κατακτήσει εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία της οικονομικής κρίσης και την αγωνία της κοινωνίας.

Η μόνη ελπίδα που του απέμενε είναι να περιορίσει την ήττα σε επίπεδα που θα του επιτρέψουν να διαχειριστεί τις συνέπειές της. Μήπως καταφέρει «να αποκρούσει το πέναλτι», να ηττηθεί με μικρή διαφορά, ελπίζοντας ότι θα έχει μια ακόμα ευκαιρία σε κάποιο απώτερο έστω μέλλον. Η αγωνία όμως δημιουργεί άγχος και είναι κακός σύμβουλος παντού. Εξωθεί σε λαθεμένες επιλογές, σε φαύλο κύκλο λαθών.

Οι πολίτες από τη μεριά τους διαισθάνονται την αγωνία και το άγχος του, δεν ξεχνούν όμως και κυρίως αντιλαμβάνονται πως οι εκλογές γίνονται για να κυβερνηθεί και να συνεχίσει να προκόβει η χώρα. Δεν είναι αγχολυτικό και καταπραϋντικό φάρμακο για τη αρχο-δοξο-μανία.

*O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)