Καρέτσος: "Δεν υπάρχει φόβος, μόνο στόχος"
O Λευτέρης Καρέτσος είναι ο πλέον επιτυχημένος Έλληνας μοτοκρόσερ. Όχι μόνο γιατί έχει πάρει τα περισσότερα πρωταθλήματα, όχι απλά γιατί τον λατρεύει ο κόσμος. Διαβάστε τη συνεντευξη - κατάθεση ψυχής.
O “ΛεΚαρέ”, όπως τον αποκαλούν χαϊδευτικά, είναι ο καλύτερος γιατί στα 31 χρόνια που συμμετέχει σε αγώνες έχει σπάσει πολλά ρεκόρ. Από αυτό της μακροβιότερης καριέρας μέχρι το αντίστοιχο του αθλητή πρότυπο που δεν ενόχλησε ποτέ και κανέναν, του ανθρώπου πάνω από όλα που μας έμαθε να τον σεβόμαστε στο πέρασμα του χρόνου.
Ο Λευτέρης γεννήθηκε (και μεγάλωσε) στην Αθήνα (Αγία Παρασκευή) πριν από περίπου 50 χρόνια και όπως χαρακτηριστικά μας είπε «δεν θυμάται σε πόσους αγώνες έχει συμμετάσχει». Θυμάται όμως ότι ξεκίνησε το motocross το 1984, πως πήρε 9 πρωταθλήματα στα “250” και 3 στα “125” μέχρι να σταματήσει τους αγώνες το 2007. Έκτοτε, ασχολείται με το trial, συμμετέχοντας στο εθνικό πρωτάθλημα μέχρι και σήμερα.
Πέραν των 12 συνολικά τίτλων στο ΜΧ, κέρδισε 4 πρωταθλήματα Scramble, 1 κύπελλο SX, 1 κύπελλο 4Τ (τετράχρονες μοτοσυκλέτες), πήρε πολλές νίκες σε διεθνείς αγώνες ΜΧ/SX και συμμετείχε 5 φορές στο ΜΧ των Εθνών!
Όλα αυτά τα χρόνια ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση (βιοτεχνία ζυγών), αλλά τα τελευταία χρόνια εξέλιξε άλλο ένα χόμπι του σε επάγγελμα, τη βαφή κρανών! Και το κάνει με τόση επιτυχία, που ήδη έχει ξεκινήσει να συνεργάζεται με πελάτες από το εξωτερικό!
Στην ιστοσελίδα www.lekaredesigns.blogspot.com μπορείτε να δείτε δείγματα της δουλειάς του, εμείς απλά παραθέτουμε λίγα δείγματα για να πάρετε μια ιδέα μέχρι που μπορεί να φτάσει και να δημιουργήσει ένα ανήσυχο μυαλό.
Τον συναντήσαμε στο εργαστήριό του στην Αγία Παρασκευή, μας υποδέχθηκε όπως πάντα με χαμόγελο και καλοσύνη, χαζέψαμε από κοντά τόσο τα δεκάδες κύπελλα και αναμνηστικά από τους αγώνες όλων αυτών των χρόνων, όσο και τη διαδικασία που έχει μια βαφή κράνους.
Λευτέρη πότε πρωτοδήγησες μοτοσυκλέτα και τι μάρκα/τύπος ήταν;
"Ήμουν 14 ετών και ήταν ένα Zundapp 50cc, φυσικά όχι δικό μου, του θείου μου που έμενε από κάτω μας. Tο έπαιρνα κρυφά σε μεσημεριανές μισάωρες εξορμήσεις στις τριγύρω αλάνες και πάνω σε αυτό έμαθα σιγά-σιγά να χρησιμοποιώ συμπλέκτη και όλα τα σχετικά, μέχρι που κατάφερα 15 χρονών να πάρω ένα Fantic motor super rocket 50 cc".
Πότε είδες τον πρώτο αγώνα μοτοσυκλέτας από κοντά και τι είδους αγώνας ήταν;
"Σε μια εκδρομή με την οικογένεια μου στο Μαραθώνα, βρεθήκαμε κατά τύχη σε έναν αγώνα MX, περίπου το 1978".
Και motocross και trial. Πως το εξηγείς;
"Από εκείνο τον αγώνα στο Μαραθώνα αποφάσισα πως αυτό ήταν που ήθελα να κάνω, το trial το ανακάλυψα στην πορεία μέσω της τηλεόρασης (eurosport), ενθουσιάστηκα με αυτό τον τρόπο οδήγησης και την τεχνική. Από τότε παρακολουθούσα το άθλημα, έπαιρνα μέρος σε αγώνες και έκανα όποτε μπορούσα, πάντα παράλληλα με το ΜΧ".
Αν σου έλεγαν να διαλέξεις μόνο ένα από αυτά τα δύο αθλήματα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί
"Δύσκολη επιλογή, αν με ρωτούσε κάποιος εκείνο τον καιρό που ξεκίνησα θα έλεγα εκατό τοις εκατό ΜΧ, δεν το συνέκρινα με κανένα άλλο άθλημα. Αν ξεκινούσα πάλι από την αρχή, αλλά με τις εμπειρίες, το μυαλό που έχω τώρα και αυτά που έχω ζήσει στους αγώνες Ελλάδα και εξωτερικό, θα επέλεγα trial γιατί μου αρέσει πολύ και τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι περισσότερο το έχω αγαπήσει ακόμα πιο πολύ και θα μπορούσα πιο εύκολα να κυνηγήσω καριέρα στο εξωτερικό, μιας και το trial απαιτεί λιγότερα έξοδα, εξοπλισμό, οργανωμένες πίστες κλπ".
Σκέφτηκες ποτέ να ασχοληθείς με την ταχύτητα; Ή με το Enduro;
"Με την ταχύτητα δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό, όσο για το Enduro έχω κάνει φιλικές βόλτες, δεν πήρα μέρος ποτέ σε αγώνες αλλά συμμετείχα στο Ελληνικό πρωτάθλημα Scramble για 3-4 χρόνια, ένας θεσμός που έχει στοιχεία αγώνων Enduro, με διαδρομές σε δύσκολα μονοπάτια και δασικούς χωματόδρομους".
Πότε έκανες τον πρώτο σου αγώνα; Tι είδους ήταν και τι θυμάσαι από αυτόν περισσότερο;
"Πρώτος αγώνας ΜΧ ήταν στις 24 Απριλίου 1984 με ένα Suzuki RM 125, στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας. Θυμάμαι έντονα την πρώτη μου εκκίνηση μιας και δεν είχα ξαναβρεθεί πλαισιωμένος από τόσους οδηγούς και το καρδιοχτύπι μέχρι την πρώτη στροφή. Από την αγωνία μου μπορεί και να έβγαλα τη μισή ευθεία της εκκίνησης με πρώτη ταχύτητα. Τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά με μια 6η και μια 7η θέση στα δύο σκέλη των 125cc".
Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε βοήθησε για πρώτη φορά;
"Αυτός που μου έδωσε την πρώτη βοήθεια ήταν ο Φώτης Καφετζόπουλος (γνωστός έμπορος μοτοσυκλετών τις περασμένες τρεις δεκαετίες), από αυτόν αγόρασα την πρώτη μου αγωνιστική μοτοσυκλέτα (Suzuki RM 125) στα 17 μου και ένα χρόνο αργότερα, στα 18, με πήγε στον πρώτο μου αγώνα με δικό του φορτηγό, πλήρωσε τη συμμετοχή και μου έδειξε τα βασικά – διαδικαστικά του αγώνα, όπως τον τεχνικό έλεγχο, τα γραμματειακά κλπ, μιας και ήμουν τελείως άσχετος. Ο σημαντικότερος όμως άνθρωπος που με βοήθησε για πάρα πολλά χρόνια (1984-1992), ήταν ο Γιώργος Πισκιούλης, ο μηχανικός μου".
Τι φοβάσαι περισσότερο, αντιπάλους ή τον εαυτό σου;
"Δεν υπήρχε ποτέ φόβος, μόνο στόχος για το καλύτερο".
Οδηγείς μοτοσυκλέτα εκτός αγώνων;
"Από 15 ετών καθημερινά".
Ποια είναι η καλύτερη μοτοσυκλέτα που έχεις οδηγήσει μέχρι τώρα; Αγωνιστική αλλά και δρόμου...
"Καλύτερη αγωνιστική ήταν το Yamaha YZ 450F του 2003, το οποίο είχαμε βελτιώσει σε άριστο επίπεδο. Όσο για δρόμου, έχω οδηγήσει πολλές καλές μοτοσικλέτες όλων των εταιριών, άλλες γρήγορες, άλλες άνετες. Για δική μου χρήση όμως επέλεξα τη Yamaha FZS 1000, που ταιριάζει στον τρόπο οδήγησής μου και καλύπτει τις ανάγκες μου".
Ποιός είναι ο δυσκολότερος αγώνας που έχεις κάνει και γιατί;
"Ένα ΜΧ των εθνών στο Valkenswaard στην Ολλανδία, το 1991. Άπειρες συμμετοχές, η πίστα είχε πολύ μαλακό χώμα με αποτέλεσμα να γεμίσει ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ λούκια και λακκούβες στις απογειώσεις, στις προσγειώσεις, παντού και σαν να μην έφταναν όλα αυτά αγωνιζόμουν με ένα δίχρονο Honda CR 500 ανάμεσα στους καλύτερους οδηγούς στον κόσμο".
Διηγήσου μας μια ενδιαφέρουσα εμπειρία σου από τους αγώνες.
"ΜΧ των Εθνών στο θρυλικό Foxhill στην Αγγλία, το 1999, όπου Μερεμετσάκης, Παπαγεωργίου και εγώ είχαμε βρει σπόνσορες από την Ελλάδα και μπορέσαμε να νοικιάσουμε εκεί αυτοκινούμενο με τρεις μοτοσικλέτες και μηχανικούς. Εμείς φτάσαμε αεροπορικώς και μας περίμεναν όλα έτοιμα, νιώσαμε έστω και για λίγο πως είναι να είσαι επαγγελματίας οδηγός αγώνων. Παρόλα αυτά, το εγχείρημα κατέληξε σε τραγωδία μιας και έβρεχε τρεις μέρες, οι περισσότεροι οδηγοί εγκατέλειψαν και ο μόνος που κατάφερε να γυρίζει στην πίστα ήταν ο δέκα φορές παγκόσμιος πρωταθλητής Stefan Everts".
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
"Να είμαι υγιής και δυνατός, κάνοντας πράγματα που με γεμίζουν προσωπικά και επαγγελματικά".
Η μεγαλύτερη αγωνιστική σου χαρά μέχρι σήμερα;
"Με το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας πλημμυρισμένο από κόσμο, στο Athens Supercross το 1995, όπου είχα κερδίσει την πρώτη θέση της γενικής κατάταξης των δυο ημερών ανάμεσα στους ξένους και ήταν από τους καλύτερους αγώνες που είχα κάνει".
Η μεγαλύτερη αγωνιστική σου απογοήτευση μέχρι σήμερα;
"Ο πρώτος αγώνας Athens Supercross που έγινε το 1993 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου ενώ ήμουν ο καλύτερος οδηγός και είχα τιμητική θέση στην παρουσίαση με τους προβολείς και την προσοχή στραμμένη επάνω μου, αγχώθηκα πολύ και δεν κατάφερα ούτε να τερματίσω από τις αμέτρητες πτώσεις που είχα".
Σκέφτηκες κάποια στιγμή να τα παρατήσεις και γιατί;
"Από την αρχή της καριέρας μου, το 1984, ποτέ δεν έκανα σκέψεις για να εγκαταλείψω. Προς τα τελευταία χρόνια, το 2004 και μετά, το σκεφτόμουν λόγω ηλικίας, αλλά μιας και η φυσική μου κατάσταση ήταν καλή δεν το έκανα. Το αποφάσισα το 2007 μετά από κάποιους τραυματισμούς που είχα διότι ο γέρος ή από πέσιμο ή από...".
Τι είναι αυτό που σε πεισμώνει περισσότερο;
"Είναι ο χαρακτήρας μου έτσι, όταν βάζω στόχους και αποφασίζω για κάτι, προσπαθώ για το καλύτερο αποτέλεσμα. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρω με την πρώτη, θα το δουλέψω και θα προσπαθήσω να το πετύχω, όσο καιρό και αν μου πάρει, δεν τα παρατάω με το πρώτο στραβοπάτημα".
Ποιον αγωνιζόμενο θαυμάζεις από Ελλάδα και ποιον από εξωτερικό;
"Την εποχή που ξεκίνησα τον Γιάννη Ευθυμίου, λόγω του ξεχωριστού στυλ οδήγησης που είχε μιας και συμμετείχε σε αγώνες της Αμερικής και της Ευρώπης. Από ξένους τον David Bailey, έναν πολυνίκη αμερικανό οδηγό SX/ΜΧ που παρακολουθούσα και ήθελα να του μοιάσω, ενώ από τους πλέον “σύγχρονους” τον Stefan Everts".
Πόσο έχουν επηρεάσει οι αγώνες την καθημερινότητα σου;
"Στις αρχές το μυαλό μου ήταν στην προπόνηση, στους αγώνες, στην οδήγηση. Τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από αυτό. Δεν ξενυχτούσα και είχα περιορισμένο χρόνο για εξόδους με φίλους, αλλά αυτό δεν με ενόχλησε ποτέ μιας και ακολουθούσα κάτι που αγαπούσα πολύ. Με το πέρασμα των χρόνων δεν τηρούσα τόσο αυστηρό πρόγραμμα γιατί υπήρχε η ταχύτητα και μεγάλη εμπειρία και μπορούσα να έχω το ίδιο καλά αποτελέσματα με λιγότερη προπόνηση".
Τι συμβουλή έχεις να δώσεις σε παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν τα χνάρια σου;
"Πάνω από όλα αγάπη για αυτό που κάνουν. Να θέτουν μικρούς στόχους και να τους κατακτούν μέσω συστηματικής προπόνησης, αφοσίωσης, πειθαρχίας, πείσματος και αρκετής υπομονής".
Τι είναι αυτό που απεχθάνεσαι στην όλη διαδικασία ενός αγώνα;
"Λίγο βαρετά τα χαρτιά στον τεχνικό έλεγχο και το πλύσιμο όλων των πραγμάτων μετά από ένα αγώνα σε λάσπη (μηχανάκια, στολές, εργαλεία, φορτηγό, τέντες)".
Αν γυρίσεις το χρόνο πίσω τι είναι αυτό που θα ήθελες να αλλάξεις;
"Θα προσπαθούσα να έκανα περισσότερα πράγματα στο εξωτερικό, να ζούσα για κάποια χρόνια στο Βέλγιο, όταν με είχε καλέσει ο Verhestraten, όπου ήταν το κέντρο του MX και όλοι οι καλοί οδηγοί ζούσαν εκεί. Συμμετέχοντας σε διεθνείς αγώνες και προσπαθώντας να μπω στο παγκόσμιο πρωτάθλημα".
Κάτι άλλο που θέλεις να προσθέσεις για τους αγώνες και την ελληνική πραγματικότητα;
"Μιας και ασχολούμαι πολλά χρόνια έχω ζήσει καλές εποχές στο άθλημα αλλά και δύσκολες. Δυστυχώς η χώρα μας είναι μικρή, με ελάχιστους πόρους, δύσκολα μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό, πόσο μάλλον να γίνει επαγγελματίας οδηγός αφού πρέπει ταυτόχρονα να εργάζεται".
http://www.sport24.gr/Sports/Motorsport/karetsos-den-yparxei-fovos-mono-stoxos-gia-to-kalutero.3799943.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ.