Στο e-hani από σήμερα, έχω την τιμή να φιλοξενώ, άρθρα του Αραχωβίτη, Δημήτρη Ανδρέου.
* Ο Δημήτρης Ανδρέου είναι μπασοβαρύτονος και Δάσκαλος Φωνής
Φτηνή μουσική
Γράφει ο Δημήτρης Ανδρέου*
Υπάρχει ένα ομιχλώδες τοπίο, με συγκεχυμένα επιχειρήματα, σε συζητήσεις περί τέχνης, περί μουσικής και θεάτρου ειδικότερα και περί τραγουδιστών ακόμη πιο ειδικά, που αφορά στο θέμα: ποια είναι η φτηνή τέχνη, ποιος είναι ο «σοβαρός» τραγουδιστής και γιατί. Είναι συζητήσεις που όλοι όσοι ασχολούμαστε με κάποιο είδος τέχνης έχουμε κάνει και που οι συγκρούσεις είναι δεδομένες και εμπεριέχουν και αρκετή ένταση τις περισσότερες φορές. Τόση ένταση, που αναρωτιέμαι αν η δύναμη αυτή των εμπλεκομένων πηγάζει απ' το ότι κινδυνεύουν, αν καταρριφθεί η θέση τους, να θεωρηθούν «επιφανειακοί» ως προς την τέχνη, ή πηγάζει από τον ζήλο τους να διαφωτίσουν καταλληλότερα και φυσικά με πιο εμπεριστατωμένο τρόπο όσους κινδυνεύουν να παρασυρθούν από τη «φτηνή τέχνη»;
Στις συζητήσεις τέτοιου περιεχομένου, η δική μου θέση είναι πως φτηνή τέχνη, φτηνή μουσική και φτηνός τραγουδιστής ειδικότερα, είναι εκείνος που μας εκτονώνει. Η μουσική εκείνη που μας εκτονώνει δηλαδή, που τη «χρησιμοποιούμε» ουσιαστικά για να εκτονωθούμε και όχι για να διαβάσουμε την ιστορία που μας λέει ο συνθέτης, είναι μια φτηνή μουσική. Η μουσική αυτή έχει και πολλά άλλα στοιχεία αναγνωρισιμότητας, όπως η φτωχή επιλογή μουσικών συγχορδιών και οπωσδήποτε η ανυπαρξία μουσικών θεμάτων!
Αναφέρω αυτό το θέμα, περισσότερο για τους κινδύνους που απειλούν το κοινωνικό σύνολο όσον αφορά στα πρότυπα που καλλιεργούνται μέσα απ' αυτήν την τέχνη κατ' ευφημισμόν, μέσα απ' αυτή την υποθάλπουσα κουλτούρα που μεγιστοποιείται εκμεταλλευόμενη την ανάγκη των ανθρώπων για γαλήνη. Αναρωτιέμαι, στόχος των εμπλεκομένων ποιος είναι; Να πιστοποιηθούν ως πνευματικοί άνθρωποι εξαιτίας της εμπορικότητας των «έργων» τους; Ή πραγματικά πιστεύουν ότι ανοίγουν το δρόμο στο κοινωνικό σύνολο να βαδίσει στην πρόοδο; Ένας «συνθέτης» που γράφει μιαν απλή μονοφωνική μελωδική γραμμή και την «ενορχηστρώνει» με τη βοήθεια των δεκάδων προγραμμάτων των υπολογιστών και κατασκευάζει ένα «τραγούδι» με στίχους που ούτε ελληνική σύνταξη έχουν αλλά, το κυριότερο, μιλούν επαναλαμβανόμενοι για απύθμενη θλίψη, για εκδίκηση και για εγωισμό τα οποία όλα αυτά απορρέουν μόνο από τις ερωτικές διακυμάνσεις των ανθρώπων, αυτός ο «συνθέτης» είναι ένας από τους ηθικούς αυτουργούς της ανεπαρκούς μόρφωσης πολλών ανθρώπων, ενώ συμβάλλει στη διάδοση μιας αρνητικής προπαγάνδας για την τέχνη. Παρουσιάζει μιαν άθλια εικόνα για την προσφορά της μουσικής στον άνθρωπο, μετατρέποντάς την από τέχνη σε ικανοποίηση... Ενθαρρύνει την ύπαρξη κακών «τραγουδιστών», καθώς για να ερμηνευθεί ένα τέτοιου είδους τερατούργημα χρειάζονται «προσόντα» ανθρώπου με ψυχικές διαταραχές, συνεπώς, όποιος βρεθεί και ταυτίσει τη διαταραχή του αυτή με την έκφραση ενός τέτοιου «συνθέτη», αυτομάτως ονομάζεται «μεγάλος τραγουδιστής» (ιδιαίτερα στην περίπτωση που οι «συνθέσεις» αυτές έχουν μεγάλη και πολυετή εμπορική επιτυχία).
Αυτό παράλληλα δημιουργεί ένα διαστρεβλωμένο πρότυπο στα νέα παιδιά που θέλουν να γίνουν τραγουδιστές. Γιατί ουσιαστικά θέλουν να γίνουν αυτός ο «μεγάλος τραγουδιστής» που είναι «μεγάλος» γιατί είναι γνωστός και... άρα δεν μπορεί παρά να είναι πλούσιος. Ναι, μα αυτό δεν λέγεται τραγουδιστής. Όποιος βιοπορίζεται χρησιμοποιώντας μελωδικά τη φωνή του δεν είναι απαραιτήτως και τραγουδιστής!
Η φωνητική είναι ένα ιδιαίτερο και σπουδαίο μάθημα τέχνης γιατί έχει ως άμεσο αντικείμενο το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου. Ο δάσκαλος φωνητικής προσπαθεί να βγάλει τη θαμμένη και παραγκωνισμένη αληθινή φωνή του μαθητή την οποία αγνοεί κι ο ίδιος. Ο δάσκαλος πρέπει να ψάξει βαθιά μέσα στο σώμα του μαθητή ώστε να βρει αυτή την αληθινή φωνή και να την αναδείξει, κι ο μαθητής τότε μόνο θα μπορέσει να την ακούσει και να αντιληφθεί τη δύναμη και την ομορφιά της. Είναι ένα ιερό έργο αυτό του δασκάλου, όταν διαθέτει αγάπη και πάθος για την αληθινή φωνή, αυτό το δύσκολο αλλά πανέμορφο και εξαιρετικά ερωτεύσιμο μουσικό όργανο.
Στην τέχνη όλα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους, όλα είναι κρίκοι μιας υπέροχης αλυσίδας. Το κάθε έργο τέχνης αφηγείται μία ιστορία. Μία μεγεθυσμένη ιστορία που έχει στόχο να ωθήσει τον άνθρωπο ώστε να αποκτήσει περισσότερες αρετές, περισσότερη ποιοτική εμπειρία η οποία θα τον ωφελήσει στην πραγματική του ζωή να παραμένει δραστήριος, πολιτισμένος, γαλήνιος και ήρεμος. Η τέχνη δημιουργεί αληθινούς ανθρώπους. Όμορφους.
(Επισκεφθείτε τη Σελίδα στο Facebook και το Blog του Δημήτρη Ανδρέου)
