Γιώργος Δ. Ανδρέου : Συλλογική πολιτική αυτοχειρία

Στις δημοκρατικές χώρες είναι αναφαίρετο, συνταγματικά κατοχυρωμένο, το δικαίωμα των πολιτών στη «συλλογική πολιτική αυτοχειρία»

Εκφράζεται με το ύψιστο των πολιτικών δικαιωμάτων, την ψήφο. Έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν σχετικά πρόσφατα, σε παγκόσμιο αλλά και εγχώριο επίπεδο, μη εξαιρουμένων των μεγάλων δημοκρατιών. Λογική ανάλογη με την, δι’ αποκοπής του ανδρισμού του, τιμωρία που επιβάλλει ο απατημένος σύζυγος στη μοιχαλίδα σύζυγό του.

Κάπως έτσι αποτυπώνεται στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις το πολιτικό σκηνικό εν όψει Ευρωεκλογών, στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», που οδεύει ολοταχώς προς την επιβεβαίωση της φαιδρότητας.

Κυρίαρχο εύρημα - αποθέωση της σοφίας των επιλογών των πολιτών– το ποσοστό, σχεδόν 7% , μετακίνησης ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας προς τους εμπόρους των επιστολών του Ιησού ( διατίθενται για φαλακρούς πακέτο με κηραλοιφή). Εισπράττουν οι θεομπαίχτες, λένε οι δημοσκόποι, τη φθορά της κυβερνητικής παράταξης, προσεγγίζουν το 10% των ψήφων πανελλαδικώς και ξεπερνούν την εξ αριστερών ορθοδοξία, απειλώντας τους μονομάχους της δεύτερης θέσης. Με απλά λόγια κάποιοι, αρκετοί, Έλληνες πολίτες που επέλεξαν στις πρόσφατες εκλογές τον Κυριάκο Μητσοτάκη για πρωθυπουργό, προτίθενται, μωραίνει κύριος, να «στείλουν μήνυμα» πολιτικής δυσαρέσκειας ψηφίζοντας Βελόπουλο (!!!). Με ποιο κριτήριο, απορίας άξιο. Ίσως για το βαρύ βιογραφικό του (Σχολή Δημοσιογραφίας του «Κέντρου Ελευθέρων Φιλοσοφικών Κοινωνικών Σπουδών» τουτέστιν ΙΕΚ). Περαστικά μας.

Εξ ίσου σοβαρό εύρημα - απόδειξη πολιτικής αυτοχειρίας - είναι η εδραίωση στην ηγεσία της «ανανεωτικής» αριστεράς, νεόκοπου «αριστερού», που ακκίζεται και βαυκαλίζεται βλέποντας στις δημοσκοπήσεις την διατήρηση της ζηλευτής δεύτερης θέσης. Ζητάει μάλιστα από τώρα εθνικές εκλογές, βιάζεται (!!!) να κυβερνήσει. Έπεισε προφανώς, μωραίνει κύριος, τους «αριστερούς» ψηφοφόρους για την αριστεροσύνη του, κτηθείσα στην πέραν του ατλαντικού εσπερία. Υπερισχύει προφανώς στα μάτια τους του παλαιότατης κοπής διεκδικητή της δεύτερης θέσης, στην προοπτική κατάκτησης της πολυπόθητης εξουσίας και τη γκλαμουριά – τα εσχάτως κατ’ εξοχήν πολιτικά κριτήρια του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Περαστικά και στους ανανεωτικούς «αριστερούς».

Ο πράσινος μονομάχος της δεύτερης θέσης βολοδέρνει στη μετριότητά του, αδυνατώντας να διαχειριστεί την αγωνία από το κόλλημα του κόμματος, περί το 12%, και του ίδιου στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός, περί το 6%. Το πολεμάει πάντως με «σύγχρονα όπλα»: Λαϊκισμός, παρωχημένος παλαιοκομματικός διχαστικός λόγος, αναμάσημα της Βελοπούλιας συνωμοσιολογίας για το ατύχημα των Τεμπών, παρακολουθήσεις, «κράτος δικαίου», «δημοκρατική παράταξη» και «δεξιά» και άλλα ξεθυμασμένα. Μένει να δούμε αν θα φανερώσει το λόγο της παρακολούθησής του από την ΕΥΠ, με εντολή Εισαγγελέα. Περαστικά και όσους επιμένουν στον ξεθωριασμένο πράσινο ήλιο.

Σοβαρό ποσοστό ακολουθεί - « με κλειστά μάτια» πάντα - την κομμουνιστική ορθοδοξία που εμμένει στον παλαιολιθικό αντιευρωπαϊσμό της. Επιλέγουν να στείλουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στελέχη που αντιμάχονται την Ευρώπη (!!!).

Ο σκεπτικισμός περί συλλογικής πολιτικής αυτοχειρίας κορυφώνεται με την διαφαινόμενη άνοδο της κ. Κωνσταντοπούλου. Προφανώς κάποιοι συμπολίτες επιλέγουν να στείλουν στους Ευρωπαίους μήνυμα – μάθημα - ευπρέπειας, κοσμιότητας και δημοκρατικής συμπεριφοράς.

Σύμπασα τέλος η αντιπολίτευση, δεξιά κι αριστερά, δεν έχει πρόβλημα ούτε ηθική ή άλλη αναστολή να συμπορευθεί, αληθώς να ακολουθεί πειθήνια, μεγιστάνες του πλούτου και των ΜΜΕ, «τα συμφέροντα» δηλαδή που επίσημα εξορκίζει, σε «λαϊκούς» αγώνες κατά της Κυβέρνησης.

Τραγελαφική η εικόνα του πολιτικού χάρτη της χώρας, 2 μήνες πριν τις Ευρωεκλογές.

Το κακό, εν τέλει, με την ψήφο είναι ότι λειτουργεί σαν τον πυροβολισμό σε αεροπλάνο. Αν σπάσει φινιστρίνι στέλνει στον όλεθρο όλους τους συν επιβαίνοντες.

Αν και πικρή, είναι αλήθεια πως η χαλαρή, η ψήφος της πλάκας και της διαμαρτυρίας, είναι απαγορευμένη πολυτέλεια στη πολύ κρίσιμη σημερινή συγκυρία. Οι πολεμικές συρράξεις, η οικονομική και ενεργειακή κρίση και η πολιτική αστάθεια, ήρθαν όλο και πιο κοντά - στη γειτονιά μας. Δεν είναι ώρα κατάλληλη, - ποτέ δεν είναι - να «παίζουν τα παιδία» με τη χώρα, που χρειάζεται, όσο ποτέ άλλοτε, στιβαρό τιμονιέρη και σταθερή πορεία. Οι χαλαρές και αψήφιστες επιλογές από γινάτι, «γαμότο», για τιμωρία ή προειδοποίηση, η συνειδητή αποχή και πολλώ μάλλον οι αφελείς, οι γραφικές, οι επιλογές «για πλάκα», είναι επικίνδυνες ακροβασίες, δημιουργούν πολιτική αποσταθεροποίηση που επηρεάζει την κυβερνησιμότητα, την ασφάλεια, την πορεία της χώρας στο παρόν και το μέλλον. Είναι άλμα στο γκρεμό, συλλογική πολιτική αυτοχειρία.

Ειδικά σήμερα επιβάλλεται θετική ψήφος – κυβερνητικής - επιλογής. Ψήφος που θα δείχνει την επιθυμία των πολιτών για την κατεύθυνση και την πορεία της χώρας στην Ευρώπη, στον κόσμο.

Αν οι πολίτες πιστεύουν πως πρέπει να αλλάξει ο Μητσοτάκης και η πολιτική του, δικαίωμά τους αναφαίρετο. Οφείλουν όμως να υποδείξουν την εναλλακτική τους επιλογή ή έστω την κατεύθυνση, με σοβαρότητα και περίσκεψη. Με κριτήρια ποιοτικά, την ικανότητα, την αποτελεσματικότητα, την εμπιστοσύνη, για το μέλλον. Σε τελική ανάλυση να «κοιτάξουν» το προσωπικό τους συμφέρον. Οι καιροί ου μενετοί συν Έλληνες.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)