Στις αρχές της 10ετίας του ΄70 προβλήθηκε η Ιταλική κωμωδία με την περίφημη σκηνή στην οποία ακούστηκε η ατάκα του τίτλου. Βλέποντας ο Φράνκο, του γνωστού κωμικού δίδυμου, μέσα από το φινιστρίνι την ώρα που σαλπάριζε το πλοίο που επέβαιναν, τη στεριά να απομακρύνεται, αναφώνησε «Τσίτσο το λιμάνι φεύγει».
Η φράση έγινε έκτοτε παροιμιώδης για να δείχνει παραστατικά την λαθεμένη αντίληψη, τη διαστρέβλωση, την αντιστροφή της πραγματικότητας.
Αυτή η φράση έρχεται συνειρμικά στο μυαλό ακούγοντας τα στελέχη του Σύριζα στα τηλεοπτικά πάνελ από το βράδυ των εκλογών μέχρι και σήμερα, αλλά και κάποιους αμετανόητους οπαδούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να ρίχνουν την ευθύνη της συντριβής που υπέστησαν στο λαό που δεν τους κατάλαβε.
(Ένας μάλιστα καλός κατά τα λοιπά φίλος «ανέβασε» τον προβληματισμό του με την παροιμία «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε», αποδεχόμενος εν τέλει την εκδοχή ότι ο γιαλός – ο λαός – είναι στραβός που δεν κατάλαβε τι ψήφισε).
Αντί να κάνουν απολογισμό, να αναλογισθούν τα λάθη που οδήγησαν στη συντριβή της προηγούμενης Κυριακής και να προσπαθήσουν να τα διορθώσουν, μέμφονται τους πολίτες που δεν κατάλαβαν και δεν πείστηκαν να τους επιλέξουν, επαναλαμβάνοντας μάλιστα την ίδια στείρα επιχειρηματολογία.
Οι πολίτες όμως είδαν, άκουσαν και απέρριψαν με πάταγο τις μπαρούφες, τη μαύρη Γκαιμπελική προπαγάνδα, τις βρισιές, τις αθλιότητες, το λαϊκισμό, τα ψέματα.
Στην κωμωδία η διαστρέβλωση της πραγματικότητας έγινε με την αφέλεια του κωμικού, για να διασκεδάσει ο κόσμος. Στο προκείμενο όμως η επιμονή στη διαστρέβλωση αποτελεί επιλογή και της ηγεσίας και μερίδας φανατικών. Επιλογή που βγήκε ενστικτωδώς από μέσα τους την ώρα που εξελισσόταν η εικόνα της συντριβής.
Αδιάψευστη απόδειξη πως:
δεν κατάλαβαν τίποτα,
περιφρονούν τις επιλογές αλλά και τους ίδιους τους πολίτες,
είναι ψεύτικη, ανύπαρκτη, πλαστή η «προοδευτικότητα» και η «δημοκρατικότητα» που πουλάνε,
η σταλινική φασιστική αντίληψη για τη «δημοκρατία», με την οποία έχουν γαλουχηθεί παιδιόθεν οι περισσότεροι, είναι εγκατεστημένη και καλά κρατεί στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς τους.
η στροφή στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και το δημοκρατικό κέντρο είναι «μαϊμού», δήθεν, ψεύτικη, υποκριτική και απατηλή, για να ξεγελάσουν τους δημοκρατικούς πολίτες.
ο αριβισμός στη διεκδίκηση της εξουσίας και η ενδόμυχη αποδοχή, αν όχι ταύτιση, με τους οπαδούς των καταδικασμένων εγκληματιών στους οποίους απηύθυναν δημόσια πρόσκληση να τους προτιμήσουν.
Η απορρέουσα από την αντίληψη αυτή συμπεριφορά αναδεικνύει την ύπαρξη σοβαρού θεσμικού προβλήματος που έχει ευρύτερη διάσταση και σχετίζεται με τη λειτουργία του πολιτεύματος της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.Η άποψη πως φεύγει, φταίει, το λιμάνι - ο λαός – που είναι στραβός και όχι το πλοίο που αρμενίζει, πως στις εκλογές φταίνε οι πολίτες για τις επιλογές που κάνουν και όχι οι πολιτικοί, είναι όχι μόνο κωμική όπως στην ταινία, είναι επικίνδυνα αντιδημοκρατική.
Η αντιπολίτευση, όμως, ιδιαίτερα η αξιωματική, είναι θεσμικός πυλώνας, ασφαλιστική δικλείδα της δημοκρατίας. Το αντίπαλο δέος που επηρεάζει ευθέως και καθοριστικά τη λειτουργία της κυβέρνησης με τον κοινοβουλευτικό, και όχι μόνο, έλεγχο που οφείλει να ασκεί. Κυρίως όμως με τις προτάσεις και το παράδειγμά της που δίνουν στους πολίτες την προοπτική μιας άλλης επιλογής. Πρέπει όμως η αντιπολίτευση να πιστεύει στο πολίτευμα, να κατανοεί τη λειτουργία του και βέβαια να αποδέχεται τη λαϊκή ετυμηγορία.
Η κοινωνία είδε,
