Γράφει ο Γιώργος Δ. Ανδρέου
Έχουν εξελιχθεί σε καθημερινή σχεδόν πρακτική, τρομοκρατικές έκνομες ενέργειες, στα πανεπιστήμια και όχι μόνο. Καταλήψεις, ξυλοδαρμοί καθηγητών και αντιφρονούντων φοιτητών, παρακώλυση εκδηλώσεων και λειτουργίας οργάνων και υπηρεσιών, καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιών, κοινωνική αναστάτωση, ακώλυτη κυκλοφορία κουκουλοφόρων, μέχρι και φόνοι αθώων
Συμπεριφορές που δεν αντιμετωπίζονται, όπως θα έπρεπε, ως εγκλήματα και οι υπαίτιοι ως εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Αντίθετα, με το ψευδεπίγραφο πρόσχημα ότι αποτελούν πολιτική αντίδραση, απολαμβάνουν ιδιότυπης ασυλίας και ανοχής, που εκτραχύνει και αποθρασύνει τους παραβάτες, που δρουν ανενόχλητοι σαν να ασκούν κεκτημένα δικαιώματα. Η κοινωνία εν τέλει υπό την ομηρία ελάχιστων τραμπούκων.
Ως γνωστόν όμως το πολίτευμα της χώρας μας είναι, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, αστική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, στα πρότυπα των πολιτισμένων χωρών του κόσμου. Στο συγκεκριμένο πολίτευμα κυριαρχεί η λαϊκή βούληση και οι θεσμοί, τουτέστιν το Σύνταγμα και οι νόμοι.
Η λαϊκή βούληση εκδηλώνεται με την κάθε φορά επιλογή, με βάση την αρχή της πλειοψηφίας, των προσώπων, αντιπροσώπων των πολιτών , που θα διοικήσουν τα όργανα του κράτους και θα εφαρμόσουν τους θεσμικούς κανόνες.
Οι θεσμοί, διαγράφοντας το πλαίσιο και τα όρια λειτουργίας των οργάνων διοίκησης του κράτους, της αυτοδιοίκησης κ.λ.π., αποτελούν την δικλείδα εξασφάλισης της ζωής, της ακώλυτης δράσης και των δικαιωμάτων των πολιτών.
Το πολιτικό σύστημα αυτό, εξακολουθεί να αποτελεί επιλογή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, όπως εκφράζεται από τους κομματικούς σχηματισμούς που συμμετέχουν στη λειτουργία του.
Απλά και ξεκάθαρα πράγματα.
Τα πρόσφατα όμως έκνομα γεγονότα δείχνουν πως κάποιοι είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να το κατανοήσουν και να το αποδεχθούν.
Δεν μπορούν και δεν θέλουν γιατί, κατά κανόνα, ασπάζονται πολιτικές «ιδεολογίες» που πρεσβεύουν συστήματα διακυβέρνησης, που δεν αποδέχονται τους κανόνες αυτούς. Τις επιλογές και τη θέληση της πλειοψηφίας εν κατακλείδι. Ιδεολογίες είτε ευθέως φασιστικές, όπως τις βιώσαμε παγκόσμια και στα καθ΄ ημάς, είτε κομμουνιστικές που παρά τρίχα γλυτώσαμε. Ιδεολογίες που στη βάση τους δεν αποδέχονται και δεν επέτρεψαν, όπου εφαρμόστηκαν, τον ελεύθερο πολιτικό αντίλογο, στην πράξη και την έκφραση.
Αυτοί κυρίως, γιατί παρεμβάλλονται και ομάδες που πρεσβεύουν και ευαγγελίζονται παντοιοτρόπως «το τίποτα» και το μπάχαλο. Μικρές σχετικά, προκαλούν όμως – ανενόχλητα - θόρυβο, εντυπώσεις και ζημιές δυσανάλογες προς το εύρος της ελάχιστης απήχησής τους στην κοινωνία.
Δυστυχώς στη χώρα μας, αυτά δεν έχουν γίνει κοινή συνείδηση. Δεν δικαιολογείται διαφορετικά ότι κυριαρχεί, σε επίπεδο εθισμού, στην οργανωμένη πολιτεία και σε ένα μεγάλο βαθμό στους πολίτες, σχεδόν ως συνισταμένη του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, αδικαιολόγητη ανοχή έκνομων συμπεριφορών και πρακτικών, που ουσιαστικά αναιρούν αυτή καθ' εαυτή τη βάση και την ουσία του πολιτεύματος. Συμπεριφορών αυθαίρετων , παράνομων, ανήθικων. Ατιμώρητα εγκλήματα κατά προσώπων και θεσμών, της δημοκρατίας εν τέλει.
Ίσως φταίει ότι κάθε προσπάθεια εφαρμογής του νόμου, όταν – σπάνια – αποφασίζεται να γίνει, χαρακτηρίζεται «φασιστική αντίδραση», από τους παραβάτες και κάποιους αυτόκλητους κατ' επάγγελμα υπερασπιστές του κάθε μορφής «απέναντι», που αυτοαποκαλούνται δημοκράτες και αριστεροί. Οι δε φορείς εξουσίας που προσπαθούν, αλλά και όσοι πολίτες θέλουν να υποστηρίξουν τη νομιμότητα και την ευταξία, χαρακτηρίζονται συλλήβδην, φασίστες και κάνουν πίσω προ του φόβου αυτού. Είπε ο γάιδαρος ….δηλαδή. Η λέξη φασίστας έχει εξελιχθεί, εν τέλει, σε καραμέλα πολιτικού και κοινωνικού εκβιασμού και εκφοβισμού, αποτελεσματικού δυστυχώς.
Έχουν γίνει διάφορες προσεγγίσεις του φαινομένου, μέχρι και συσχετισμός με τον εμφύλιο που ακόμα δεν έχει τελειώσει στο μυαλό κάποιων που ονειρεύονται «παραδείσους» και δεν αποδέχονται το αποτέλεσμά του.
Ίσως, υποστηρίζουν άλλοι, η αντίδραση στην 7ετή δικτατορία, δικαιολογημένη τότε, καθιερώθηκε έκτοτε, χωρίς να μπορέσει να αναχαιτισθεί στα 47 και πλέον χρόνια δημοκρατίας, ως πάγια πρακτική και οφειλόμενη αντίδραση σε κάθε μορφής εξουσία.
Όλα όμως έχουν ένα όριο και κάποτε πρέπει να δοθεί τέλος. Είναι αδιανόητο στην κοιτίδα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μοναδική περίπτωση στο δυτικό κόσμο, να υπάρχει τέτοια χαλαρότητα και ανοχή, σχεδόν ενοχική, στην παραβίαση βασικών θεσμών του πολιτεύματος. Να τελούν το κράτος και οι πολίτες υπό διαρκή εκβιασμό.
Ώρα να αποφασίσουν οι κυβερνώντες πως η εφαρμογή του νόμου είναι θέμα δημοκρατίας, που είναι ύψιστο αγαθό και προστατεύεται, μόνο με τη νομιμότητα. Απαρέγκλιτα έναντι πάντων. Η λογική, δεκαετίες, «να μην είμαστε εμείς που θα βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά», διόγκωσε και πολλαπλασίασε τα φαινόμενα αυτά.
Η κυβέρνηση αυτή, η μόνη τα τελευταία χρόνια που έχει και εκφράζει ξεκάθαρες θέσεις για όλα τα θέματα, ειδικά ο πρωθυπουργός, πρέπει να δώσουν ένα τέλος στην διελκυστίνδα της παρανομίας. Να συνειδητοποιήσουν, πρωτίστως, οι διοικούντες πως η εφαρμογή του νόμου αποτελεί υποχρέωση όλων, ως βασικό στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος και να ξεκαθαρίσουν, προς κάθε κατεύθυνση, πως δεν είναι ανεκτές συμπεριφορές που αμφισβητούν και θίγουν το πολίτευμα και τους θεσμούς. Τη δημοκρατία, αυτή καθ' εαυτή. Έμπρακτα όμως με την παραδειγματική, συνεπή και συνεχή τιμωρία των ενόχων, όποιοι, όπου και όσοι και αν είναι. Ακόμα και νομοθετώντας ειδική επιβαρυντική περίπτωση στα ποινικά αδικήματα για τις περιπτώσεις παράνομων συμπεριφορών που στρέφονται κατά των δημοκρατικών θεσμών.
Οι πολίτες, νομοταγείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία, θα επιδοκιμάσουν την αποφασιστική παρέμβαση που θα αποκαταστήσει, επί τέλους, την ευταξία και την ασφάλεια στην κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ.