Τα βουνά και τα δάση μας πεθαίνουν. Το Δασαρχείο ακούει;

Του Νίκου Δαλαρούγκα

Απόφοιτου του Τμήματος Δασοπονίας & Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος

Μετά από 2 μήνες είπα να ανέβω στα πάτρια εδάφη (Αράχωβα) και με θλίψη διαπίστωσα τη ταχύτατη ξήρανση της ελάτης στο όρος Κίρφη (Ξεροβούνι), το βουνό νότια του Παρνασσού, στην περιοχή του Ζεμενού. Κάνω αυτή την αναφορά γιατί, η διαφορά με αυτή που είχα αντικρίσει αρχές Αυγούστου, είναι εμφανέστατη. Ανεβαίνοντας από το Δίστομο προς Αράχωβα και κοιτώντας τον ορεινό όγκο, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Πάρα πολλά έλατα ξηρά και ταλαιπωρημένα. Φυσικά το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στη Κίρφη, αλλά και σε όλο τον ορεινό όγκο του Παρνασσού, ακόμα και εντός του Εθνικού Δρυμού, που με αυτόν του Ολύμπου είναι ο αρχαιότερος στην Ελλάδα (1938).

Δεν χρειάζεται να επικαλεστώ την ιδιότητά μου ως απόφοιτος του Τμήματος Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος, καθώς ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει πως, διαχείριση δασών τόσο στο συγκεκριμένο δάσος, όσο και γενικότερα στον ορεινό όγκο του Παρνασσού, δε γίνεται. Η Κίρφη χρόνο με τον χρόνο πεθαίνει και η Πολιτεία επιδεικτικά αδιαφορεί για την αρχή της αειφορίας, χωρίς να αντιλαμβάνεται την σπουδαιότητα του δάσους σε πλούτο, φυσικό και οικονομικό, έχοντας υποβαθμίσει παράλληλα τη Δασική Υπηρεσία σε όλες τις βαθμίδες. Ελπίζω κάποια στιγμή να ανασυσταθούν τα Δασαρχεία και οι Φορείς Διαχείρισης, ευελπιστώντας ταυτόχρονα να αλλάξει και να επικαιροποιηθεί η δασική νομοθεσία που έχει αραχνιάσει και καταστρέφει τα δάση μας. 

Θεωρώ πως η επιβάλλεται η τοπική κοινωνία μέσω της Δημοτικής Αρχής και όχι μόνο, να ασκήσει τις πιέσεις που απαιτούνται, ώστε να σώσουμε το περιβάλλον μας με τα βουνά μας και τα όμορφα ελατοδάση μας.