Οι νεράιδες του Διστόμου και ο Αράπης του Στειρίου...

Στα παλιά που λες , ζούσε στο χωριό ένας ωραίος άντρας και τον αγάπησε μία νεράιδα, τον παντρεύτηκε και κάνανε κουτσούβελα σωρό.

Ακόμα η γενιά τους  υπάρχει στο Δίστομο για αυτό όλοι λεν ..

"Αυτή είναι από Νεράιδας σόγι"

Απόψε  όλο για θρύλους  μου μιλάς ...

Άκου ....στο πηγάδι του Αη Συμιού στο Στείρι, υπάρχει ένας αράπης φοβερός, 3 μπογιά αψηλός που κρατσιανάει ανθρώπους.

'Εχει θησαυρό τάλαρα και όταν βγαίνει από το πηγάδι τα σούρνει πίσω του  τα αρμαθιασμένα.

Πολλοί τα ακούν σαν  βροντούνκαι ζούνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...Άιντε σύρα τώρα να έρθεις ξάνά ταχιά.  Εγώ θα ρίξω αλάτι να σβήσω τη φωτιά.

Καθώς μάκρυνα από την γιαγιά Γιαννούλα  σκέφτομαι πως δεν την έχω δει ποτέ ξέσκεπη .Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ  να την κάμω να γελάσει .

Μόνο μερικές απόπειρες μειδιάματος έχω δει στα μαραζωμένα χείλια της,  που πάντα αποτυγχάνουν.

Στα δρομάκια συναντώ μαραζωμένες νοικοκυρές , με σκουτιά,  κουρελούδες και κορδέλια , να πηγαίνουν στο ρέμα Μελίστρες (Ποταμάκι) .

Με ανασκουμπωτά μανίκια να πλένουν με σταχτόνερο και η ρεματιά αντηχεί  από τον κόπανο.

Με τραγούδια και χωρίς ξαπόσταμα, κάμουν λιάστρες  τις καταπράσινες πουρνάρες .

Έχουν πάρει από Γιάννηδες και Θοδωράδες  σιτάρι της χρονιάς.

 Με τις φούχτες το πετούν στο ρέμα τραγουδώντας :

"Θοδωρέ μου και καλέ μου, και πολύ δοξολογέ μου,

Και στο ρέμα που θα πάμε, θα θερίσουμε το στάρι".

=========================================

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Πέτρου Μπασδέκη από το Δίστομο , το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο "Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΜΟΥ " .

Τον ευχαριστώ θερμά για το αντίτυπο που μου έδωσε ο ίδιος προσωπικά το καλοκαίρι.