ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΛΑΚΚΑΣ! Γράφει ο ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΜΠΑΚΟΛΟΥΚΑΣ

Καλοκαιρινό απόβραδο Σαββάτου στη Αράχοβα.

Στην πλατεία Λάκκα, απ’ το στενό, δεξιά από το σπίτι του Μπάκα, καθώς και από την κατηφόρα του Αφανού , έρχεται ένα δροσερό αεράκι στην κατάμεστη από κόσμο κεντρική απλωσιά του χωριού.

Τα τραπεζοκαθίσματα , στριμωγμένα προς εξοικονόμηση χώρου, αναγκάζουν τους πελάτες των καφέ της ισιάδας να είναι τόσο κοντά, ώστε να γίνονται εκτός από συγχωριανοί και ομοτράπεζοι.

Απ’ την καλαίσθητη πέτρινη βρύση, στη ράχη της πλατείας, κοχλάζει το βιαστικό νερό που πέφτει με ορμή στην τσιμεντένια γούρνα, πιτσιλώντας τους απρόσεκτους, συμμετέχοντας όμως στην αύξηση της αίσθησης δροσιάς στους θαμώνες .

Πίσω από τη βρύση και στα δεξιά της, συνυπάρχει κάτι το θαυμαστό.

Ένα μικρό θέατρο ενσαρκώνετε, με ηθοποιούς που δεν νοιάζονται για το χειροκρότημα, παρά μονάχα ‘’παίζουν’’ αυτοσχεδιάζοντας του ίδιους τους εαυτούς τους.

Αντί για καρέκλες, ένα πέτρινο παγκάκι με ξύλινο κάθισμα αναδεικνύετε ως ο μοναδικός, μικροσκοπικός χώρος παιχνιδιού, των μικρών παιδιών, που παίζουν αδιαφορώντας για τους μεγάλους, μετατρέποντας αυτό τον ελάχιστο τόπο σε λαμπρό ναό της ζωής.

Κοιτώντας τούτο το σημείο, σαν ένα αδιόρατο προσκύνημα μου φαντάζει, σαν μια αιώνια ελπίδα να σχηματίζετε. 

Ίσως πάλι να είναι η σιγουριά, ότι αυτή η αθωότητα, θα ζυμωθεί στο λιοτρίβι της ύπαρξης και θα προκύψει το αύριο ,το θαύμα , η ίδια η ζωή και το μεγαλείο της.

Είναι ακριβώς μπροστά από το σκοτεινό σοκάκι και αποκαλύπτετε σαν μια ορχήστρα λουσμένη στο φώς. Ένα φώς αλλιώτικο, που θα συνεχίσει να φέγγει ακόμα και αν σβήσουν τα φώτα της ράμπας.

Ένα πολύχρωμο, πολύβουο πλήθος, από βλαστάρια με ροδαλά προσωπάκια, ανάκατα σερνικά και θηλυκά, ανεβοκατεβαίνουν στο πεζούλι λάμποντας από ευχαρίστηση και γεμάτα από ικανοποίηση και πληρότητα, ιδροκοπούν φλυαρώντας, έστω και αν ο χώρος είναι αποπνικτικά μικρός.

Δίπλα τους, στα καθίσματα, κάποιες γιαγιάδες τα προσέχουν χωρίς να τα ενοχλούν και καμιά φορά τα σταυρώνουν, όλα ανεξαιρέτως: 

‘’Καλότυχα να είναι’’!

Ένας σχεδόν ηλικιωμένος! Παππούς! προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μιας μικρούλας , κάνοντας αστείες γκριμάτσες, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι ο άνθρωπος, ως νέος δουλεύει σαν γάιδαρος, ως μεσόκοπος γυροφέρνει και φυλάει την περιουσία του σαν σκύλος ……….και στα γεράματα γίνετε μαϊμού! στα εγγόνια του.

Συμμετέχω, σαν θεατής, σε αυτή την υπέροχη σκηνή, αποθηκεύοντας κλεφτά, φευγαλέα και με θαυμασμό τα ανεπανάληπτα δρώμενα, παριστάνοντας κι εγώ, κάπου- κάπου, τη μαϊμού, βλέποντας σε αυτό το πολύβουο μελισσομάντρι την αντικατάσταση και έχοντας κατά νου την ‘’προσευχή’’ του Μάρκες για την ομορφιά της Ζωής:

‘’Άν ο θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα μου αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. 

Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στ’ άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη Σελήνη………’’

Να γιατί είμαι σίγουρος για το μέλλον, βλέποντας το θαύμα να είναι συμπυκνωμένο γύρω από αυτό το ζωηρό παγκάκι!