Ο Σπύρος του Ζεμενού και η Χρυσή Άμαξα

Μέρος πρώτο:

Κάποτε, ψηλά στον Παρνασσό, τότε που το χιόνι κρατούσε μήνες και τα βράχια μιλούσαν μόνο σε όσους ήξεραν να ακούν, ζούσε ένας άντρας που τον έλεγαν Σπύρο του Ζεμενού. Ήταν μοναχικός, με βλέμμα βαθύ και φωνή σπάνια — μιλούσε λίγο, αλλά ήξερε πολλά.

Ο Σπύρος κουβαλούσε έναν θρύλο. Από παιδί, άκουγε πως μια χρυσή άμαξα, γεμάτη λάφυρα ή θησαυρούς, είχε χαθεί στην πλευρά του Παρνασσού. Άλλοι έλεγαν πως ανήκε σε βασιλιά, άλλοι πως την έθαψαν κλέφτες για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Κανείς δεν την είχε δει. Εκείνος όμως είχε ακούσει κάτι που οι άλλοι δεν ήξεραν. Από κάποιον παλιό, που σήμερα δε ζει.

Και μια μέρα, στα γεράματά του, άφησε το κατώφλι του και ανέβηκε στο βουνό, όχι για να βρει την άμαξα, αλλά για να βρει την κατεύθυνση της. Και πήγε εκεί όπου η πέτρα αγριεύει, εκεί όπου το Κωρύκειο Άντρο ανοίγει σαν στόμα παλιού θεού.

Έμεινε εκεί πάνω από ένα μήνα. Οι βοσκοί τον έβλεπαν να μπαίνει το πρωί και να μη βγαίνει. Άλλοι λέγανε πως έκανε νηστεία, άλλοι πως προσευχόταν στους αρχαίους, κι άλλοι πως άκουγε φωνές τη νύχτα. «Το βουνό θα μου δείξει», είπε σε κάποιον περαστικό.

Δεν βρήκε ποτέ

την άμαξα. Μια μέρα απλώς δεν ξαναφάνηκε. Κάποιοι λένε ότι κατέβηκε μυστικά και πήγε αλλού. Άλλοι πως έγινε ένα με τη σπηλιά. Και κάθε φορά που φυσάει δυνατά στον Παρνασσό, αν σταθείς έξω απ’ το άντρο, θαρρείς πως ακούς τον ήχο μιας άμαξας που τρίζει βαθιά στη γη.