Γ.Ανδρέου : Με στεναγμό ανακούφισης

 

Το σημαντικότερο αποτέλεσμα της τριήμερης συζήτησης επί των προγραμματικών δηλώσεων για την ψήφο εμπιστοσύνης της νέας Κυβέρνησης, ήταν ο στεναγμός ανακούφισης της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών

facebook sharing buttonwhatsapp sharing buttontwitter sharing buttonprint sharing buttonsharethis sharing button

14.07.2023, 06:50

1 ΣΧΟΛΙΑ

Ιδιαίτερα αυτών που είτε δεν πήγαν να ψηφίσουν , είτε δεν ψήφισαν την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στεναγμός ανακούφισης, φανερός ή και κρυφός από κάποιους, για το εκλογικό αποτέλεσμα και την αίσθηση ασφάλειας που δημιούργησε η επιλογή στιβαρής ηγεσίας της χώρας. Ηγεσίας που ξέρει τι θέλει και πώς θα το πετύχει. Ηγεσίας που πλέον έχει να αναμετρηθεί με τον πιο αμείλικτο κριτή, την ιστορία. Βαριά η ευθύνη στις πλάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ακούστηκαν πολλά από όλες τις πλευρές, παλιές και καινούργιες φωνές, νότες, τόνοι, «χρώματα κι αρώματα».

Η σύγκριση της παρουσίας ήταν τόσο συντριπτική που το αποτέλεσμα των εκλογών φάνηκε άδικο, «λίγο», για το νικητή.

Από τη μια σοβαρή, ξεκάθαρη, συγκροτημένη, πλήρης, εξόχως προοδευτική και κυρίως ρεαλιστική πρόταση για την πορεία, τον εκσυγχρονισμό , την ασφάλεια, τη σταθερότητα της χώρας, την ανάπτυξη, τη συνεχή και συστηματική βελτίωση του κοινωνικού κράτους, την υποδοχή και διαχείριση των κοσμογονικών αλλαγών που γίνονται σε παγκόσμια κλίμακα.

Από την άλλη εμμονή και κόλλημα στο παρελθόν, σε καταδικασμένες πρακτικές, σπασμωδική επανάληψη τετριμμένων , απαρχαιωμένων, ξεπερασμένων προεκλογικών φληναφημάτων, φρασεολογία, τσιτάτα, συνθηματολογία, τοξικότητα που αποδοκιμάστηκαν, βίαια μάλιστα, από την πλειοψηφία των πολιτών.

Τον τόνο όμως έδωσε και στις προγραμματικές δηλώσεις, αν και απών, ο απερχόμενος πρόεδρος του Σύριζα. Ο Αλέξης Τσίπρας. Οι δικές του παρακαταθήκες, οι πρακτικές, ο λαϊκισμός και η πολιτική «λογική» του κυριάρχησαν στην παρουσία και το λόγο της «μείζονος» και της «ολίγον υπολειπόμενης - ανερχόμενης» αντιπολίτευσης.

Οι του Σύριζα , δια στόματος υπηρεσιακού εκπροσώπου εθισμένου στην πολιτική πρακτική Τσίπρα, απάντησαν στις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού με τα ίδια προεκλογικά επιχειρήματα και την καταστροφολογία που αποδοκιμάστηκαν από τους πολίτες.

Οι ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, από κεκτημένη ταχύτητα, παρέμειναν και επέμειναν στη λογική της κούρσας κατάκτησης της δεύτερης θέσης με πλειοδοσία παροχολογίας, λαϊκισμού και κυρίως παλαιοπασοκικού βερμπαλισμού.

Η πλέον όμως αστεία διάσταση της τριήμερης συζήτησης στο Κοινοβούλιο είναι η εμμμονή των αγορητών των δύο «μεγάλων» κομμάτων της αντιπολίτευσης στη χρήση του επιθετικού προσδιορισμού «προοδευτικός», «προοδευτική παράταξη», «προοδευτική ιδεολογία» «προοδευτική συμμαχία» και άλλα συναφή, όταν αναφέρονται στον εαυτό τους, ηγεσία και πολίτες. Κατάλοιπο και αυτό της πολιτικής λογικής της δεκαετίας του ΄80.

Αστεία διάσταση που κάνει τους εχέφρονες πολίτες να γελάνε ακούγοντας να ονοματίζουν προοδευτικότητα την ακραία συντήρηση, τη λογική μην κουνηθεί, μην αλλάξει τίποτα στις δομές του κράτους, της κοινωνίας, της οικονομίας, τον παλαιοκομματισμό, τον κρατισμό, το λαϊκισμό, την παροχολογία.

Για το θέμα αυτό και για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα στον απερχόμενο κ. Τσίπρα. Πέτυχε την απομυθοποίηση στη συνείδηση των Ελλήνων μετά τον εμφύλιο, του μονοπωλίου της προοδευτικότητας από την αριστερά.

Αν και η μεγαλύτερη , μακράν, επιτυχία του υπήρξε η περιβόητη κωλοτούμπα του 2015, για να διορθώσει δικό του λάθος - το άθλιο τότε δημοψήφισμα. Στοίχισε μεν κάτι παραπάνω, ένα τριετές μνημόνιο και καμιά εκατοστή δις, κράτησε όμως τη χώρα στην Ευρώπη ( με την στήριξη βέβαια τότε και την ψήφο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ).

Οι Έλληνες δεν είχαν πεισθεί φαίνεται για τον αναχρονιστικό και ακραία συντηρητικό χαρακτήρα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της αριστεράς εν γένει, από την κατάρρευση του «υπαρκτού», του εφαρμοσμένου, σοσιαλισμού που καταδίκασε τη μισή Ευρώπη στην οπισθοδρόμηση. Άπιστοι Θωμάδες ήθελαν να βάλουν το χέρι στον «τύπο των ήλων», να δοκιμάσουν και εδώ την «αριστερά» στην εξουσία. Τη δοκίμασαν, δια χειρός Σύριζα, ήπιαν υπομονετικά το πικρό ποτήρι 4,5 χρόνια, αισθάνθηκαν με όλες τις αισθήσεις τους την πίκρα της στασιμότητας και της οπισθοδρόμησης και αντέδρασαν βίαια.

Με στεναγμό ανακούφισης και τη σκέψη μη χειρότερα.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)