Το φιάσκο της πολιτικής της λιτότητας

Σωτήρης Βαλάρης Φοιτητής Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης






Η ελίτ της Ευρώπης (η Γερμανία στην Ευρωζώνη, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις και ιδιώτες επενδυτές) έχουν επιβάλει μια συγκεκριμένη πολιτική που καθίσταται ως μια σαθρή δικαιολογία ενός νέου μοντέλου κοινωνικής αποδιοργάνωσης με στόχο τη συγκέντρωση πλούτου. Ως συνέπεια του πανούργου αυτού σχεδίου καλείται η κατάρρευση του καπιταλισμού, το χάος και η κοινωνία των σκλάβων του χρέους.
Είναι αλήθεια ότι το σύστημα της ελεύθερης αγοράς καταστρέφεται και αυτό φαίνεται από την ένταξη της Ευρώπης στην κρίση το 2008, την οποία θα πληρώνουμε για πολλές δεκαετίες και μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη κατάρρευση του συστήματος έως την πυρηνική καταστροφή. Υπάρχουν λόγοι που οδήγησαν μέχρι εκεί, όπως το ότι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μίας πολυεθνικής κερδίζει σήμερα έως και 300 φορές περισσότερα από έναν απλό εργαζόμενο. Το θέμα είναι ότι το σύστημα τη ελεύθερης αγοράς καταρρέει και υπαίτιος αυτού είναι η ανισότητα.

Η ανισότητα είναι υπεύθυνη για την εξακολουθητική μείωση του ρυθμού ανάπτυξης στις αναπτυγμένες χώρες μετά τη χρυσή εποχή (1945-1975), κάτι που συμβαίνει σήμερα και στις αναπτυσσόμενες. Ακόμη, η ζήτηση περιορίζεται, η παραγωγικότητα ακολουθεί φθίνουσα πορεία, η εκπαίδευση υποβαθμίζεται, οι ανειδίκευτοι αντικαθιστούν τους εξειδικευμένους εργαζόμενους, δημιουργούνται συνθήκες ανάγκης, η κοινωνία εξαθλιώνεται, η ψυχική και σωματική υγεία διαταράσσεται, ο θεσμός της οικογένεια καταπατάται, τα κράτη οδηγούνται σε χρεοκοπία.

Οι πλούσιοι αναλαμβάνουν τα ηνία της αγοράς και γίνονται πλουσιότεροι, με αποτέλεσμα να αυξάνουν την επιρροή τους, να χρηματίζουν τους πολιτικούς, να εξαγοράζουν τον δημόσιο τομέα, να ελαχιστοποιούν τις επενδύσεις, να περιορίζουν μαζικά τις θέσεις εργασίας. Ο πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια λίγων, οι οποίοι κατευθύνουν ένα ολόκληρο πολιτικοοικονομικό σύστημα.

Φυσικά, την εξυγίανση του προϋπολογισμού μετά από αυτή την τρύπα λόγω της συσσώρευσης του κεφαλαίου σε λίγους καλούνται να την αντιμετωπίσουν τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα με την ανοχή τους σε απανωτές μειώσεις μισθών και συντάξεων ή/και ιδιωτικοποίηση του δημοσίου πλούτου. Στον αντίποδα, οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις θα συνεχίζουν να κερδίζουν με τη μέθοδο της φοροδιαφυγής μέσω της χρήσης των φορολογικών παραδείσων. Ο μεγάλος τρώει τον μικρό και ο μικρός το ανέχεται αγόγγυστα.

Όμως, ακόμα και οι χώρες με δυσδιάκριτα οικονομικά προβλήματα κι ελάχιστο δημόσιο χρέος, όπως η Βρετανία και η Γερμανία δεν αναλαμβάνουν το ρόλο του κράτους πρόνοιας και του ισορροπιστή των κοινωνικών εντάσεων αλλά ακολουθούν την ίδια γραμμή πλεύσης. Για παράδειγμα, η Γερμανία παρόλο που παράγει τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, δεν παίρνει πρωτοβουλίες για επενδύσεις ή έργα κοινωνικής ωφέλειας. Προτιμά να διασώσει τράπεζες και να επιδοτήσει κρυφά τις μεγάλες βιομηχανίες της. Και όταν ο κλοιός γείρει, θα την «πληρώσουν» οι πολλοί.

Η πολιτική της λιτότητας δε θα διαρκέσει και πολύ. Σύντομα η «Ενωμένη Ευρώπη» θα διασπαστεί, καθώς τα κράτη της θα διαπιστώσουν πως την έξοδο στις αγορές θα τη φέρει το εθνικό τους νόμισμα και πως το ευρώ τους σκλαβώνει, θα εναντιωθούν όλοι προς τη Γερμανία που κινεί αυταρχικά τα νήματα όλης της Ευρώπης και θα δημιουργηθούν μέτωπα που θα έρθουν σε σύγκρουση. Πολλές φορές, όταν γέρνει η ζυγαριά προς τη μεριά των λίγων και των ισχυρών, πέφτει και τους πλακώνει.

Καταλήγοντας, οι ελίτ εντέχνως έχουν επιρρίψει ευθύνες στη λεγόμενη «Κοινωνία των σκλάβων του χρέους» και οι πολίτες έχουν την ψευδαίσθηση ότι δικαιολογημένα τα υφίστανται όλα αυτά «για το καλό του κράτους». Δε μπορούν να καταλάβουν πως είναι στυλοβάτες ενός συστήματος που τους υποκινεί και τους εκμεταλλεύεται. Έχουν κάθε δικαίωμα όμως να καταστρέψουν αυτό το σύστημα που το ίδιο προσπαθεί να τους καταστρέψει και να μην επαναπαύονται στην ιδέα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν κάποια στιγμή από μόνα τους. Γιατί τα πράγματα κάποια στιγμή θα αλλάξουν, αλλά η αλλαγή αυτή θα είναι συνώνυμη της καταστροφής.