Κώστας Κοτοπούλης: Το τέλος μια ένδοξης 35ετιας.

 

Απολογισμός μιας μακράς πορείας

Τα χρόνια κυλούν σαν το νερό, λέει ο θυμόσοφος λαός, και όπως πάντα έχει δίκιο. 

Αλήθεια πότε πέρασαν 35 ολόκληρα χρόνια, από τότε που με την φλόγα στην καρδιά, ξεκίνησα τον αγώνα για την ίδρυση του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών της πόλης μας; 

Αλήθεια πότε πέρασε… μισή ζωή, αφιερωμένη στον αγώνα για το κοινό καλό και έφτασε η ώρα των απολογισμών και των ευχαριστιών, σε όσους συστρατεύθηκαν μαζί μου ή βοήθησαν με κάθε τρόπο, να κερδίζουμε άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες μάχες, στον αγώνα της αγάπης, της προσφοράς και της Αλληλεγγύης; 

Αλήθεια δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, να παραδώσω με χαρά και συγκίνηση την σκυτάλη στους νεώτερους, οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν την δύναμη, την θέληση και την ανιδιοτέλεια, να συνεχίσουν να προσφέρουν με την ψυχή και την καρδιά τους, στον άγνωστο πάσχοντα συνάνθρωπο. 

Αυτή την ώρα η μνήμη ταξιδεύει πίσω στα χρόνια της… αθωότητας, τότε που με την αείμνηστη σύζυγό μου Ειρήνη και λίγους εξαίρετους ανθρώπους και πρωτοπόρους εθελοντές, προχωρήσαμε στην ίδρυση του Συλλόγου και ανοίξαμε μια νέα σελίδα στο βιβλίο της προσφοράς, του Εθελοντισμού και της Αλληλεγγύης για την Ιτέα. 

Το έναυσμα για την ίδρυση του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Ιτέας «Ο Πελεκάνος” αποτέλεσε μια ραδιοφωνική συνέντευξη του προέδρου τότε του ΣΕΑ Ξυλοκάστρου και μετέπειτα εμβληματικού προέδρου της ΠΟΣΕΑ Χρήστου Πρωτόπαπα, ο οποίος συνεχίζει και σήμερα την πολύτιμη προσφορά του, ως επίτιμος πρόεδρος. 

Επικοινώνησα μαζί του και τον κάλεσα στην Ιτέα, όπου αρχίσαμε τις ζυμώσεις, που οδήγησαν στην αναγνώριση του Συλλόγου από το Πρωτοδικείο, στις 30 Μαρτίου του 1990. 

Το πρώτο εκλεγμένο Διοικητικό Συμβούλιο συγκρότησαν οι: Κωνσταντίνος Κοτοπούλης, Ηλίας Καστρίτης, Ιωάννης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Κοΐβαρης , Αμαλία- Παρασκευή Βακάλη, Παναγούλα Πέτσα, Ευσταθία Μαργώνη. 

Δεν υπερβάλλω και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, πως όλοι μαζί, δηλαδή η τοπική κοινωνία στην συντριπτική πλειοψηφία της, καταφέραμε να καταστήσουμε τον Σύλλογό μας, ένα εξέχον μέλος του Πανελλήνιου κινήματος της Εθελοντικής Αιμοδοσίας. 

Ένα εξέχον μέλος του Εθελοντισμού γενικώτερα, το οποίο έχει βραβευθεί από την Προεδρία της Δημοκρατίας, έχει αποσπάσει επαίνους από Δημόσια και Ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης και έχει κερδίσει την αναγνώριση και τον σεβασμό, όλων όσων υπηρετούν τον συνάνθρωπο και την κοινωνία. 

Βέβαια πρέπει να επισημάνω, ότι προσωπικά δεν γνώρισα μόνο χαρά και ικανοποίηση, αλλά γνώρισα και πίκρα και απογοήτευση, αφού σχεδόν πάντα, όταν ανοίγεις έναν καινούργιο δρόμο, βρίσκεις εμπόδια, είτε από άγνοια, είτε από προκατάληψη, είτε από μικροψυχία. 

Ευτυχώς όμως, ο νους, η καρδιά και η ψυχή, καταχωρούν πάνω -πάνω τις χαρές και πορεύονται μόνο με αυτές. 

Ευχαριστώ λοιπόν πρώτα τους συμπολίτες Εθελοντές Αιμοδότες που πάντα με αγάπη και προθυμία έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν το αίμα τους, για τον άγνωστο πάσχοντα συνάνθρωπο. 

Ευχαριστώ το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο και την τότε προϊσταμένη Αιμοδοσίας του Νοσοκομείου Άμφισσας, Ιατρό-Μικροβιολόγο Ευθυμία Παπούλια και την Αιμολήπτρια Παναγιώτα Σκαρίμπα, οι οποίες ήταν από τους σκαπανείς της Εθελοντικής Αιμοδοσίας στον τόπο μας.

Από την πρώτη στιγμή, στάθηκε στο πλευρό μας η Εκκλησία και για τον λόγο αυτό, θέλω να εκφράσω την βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου στον τότε Μητροπολίτη Φωκίδας κ.κ. Αθηναγόρα και τους ιερείς του Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Αράχωβας πατέρα Δημήτριο και πατέρα Ιωάννη και τους ιερείς του Ι.Ν. Παναγίας Αράχωβας πατέρα Κωνσταντίνο και πατέρα Κοσμά.

Ευχαριστώ κάθε έναν ξεχωριστά, όλους εκείνους τους συμπολίτες, οι οποίοι χωρίς να επιδιώξουν ποτέ τον Δημόσιο έπαινο, βοήθησαν με πολλούς τρόπους και κυρίως οικονομικά τον Σύλλογο μας, στην πολύχρονη πορεία του.

Ευχαριστώ επίσης την Αστυνομική Διεύθυνση Φωκίδας που ανταποκρίθηκε πάντα σε κάθε αιτημά μας.

Ήρθε η ώρα να αποχωρήσω από την πρώτη γραμμή του Μετώπου, απόλυτα ικανοποιημένος για την αγάπη που έδωσα και την αγάπη που έλαβα όλα αυτά τα χρόνια.

Οι συνεργάτες μου στο Σύλλογο, είμαι βέβαιος ότι έχουν την ικανότητα, την αφοσίωση και την αγάπη, ώστε να συνεχίσουν την λαμπρή του πορεία. Εγώ θα συμμετέχω και θα συμπαρίσταμαι με όποιες δυνάμεις έχω, αλλά κυρίως θα τους καμαρώνω για το έργο τους.

Αποχαιρετώ την ενεργό δράση, με ένα δάκρυ συγκίνησης και υπερηφάνειας, για όλα όσα πέτυχε ο Σύλλογός μας, όλα αυτά τα χρόνια.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους.