Η απούσα, η… “ανόητη”
και η… “αυτιστική” ψήφος
Τώρα που πέρασε το πανηγύρι των τριών εκλογικών αναμετρήσεων: Ευρωεκλογές, Αυτοδιοικητικές και Εθνικές, μπορούμε να δούμε ψύχραιμα κάποια πράγματα που έχουν τη σημασία τους.
Θα εστιάσουμε, βεβαίως, στις εθνικές εκλογές που κατά τεκμήριο είναι και οι πιο σημαντικές, διότι αυτές κρίνουν την πορεία του σκάφους της χώρας. Στην τελευταία, λοιπόν, αναμέτρηση έλαβαν μέρος μόνον… είκοσι(20) κόμματα(!!!) και 6 ανεξάρτητοι βουλευτές!! Τόσα κόμματα δεν έχουν ούτε οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις από κοινού…
Εάν θεωρήσουμε - στην τρέχουσα πολιτική περίοδο - ως κεντρικές πολιτικές δυνάμεις τη «ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (Δεξιά - Κεντροδεξιά) [39,85% - 2.251.411ψήφοι], το «ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ» (Κέντρο - Κεντροαριστερά) [8,10% - 457.519ψήφοι] και τον «ΣΥΡΙΖΑ» (Κεντροαριστερά - Αριστερά)[31,53% - 1.781.174 ψήφοι], τότε δεξιότερα της «ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» υπάρχουν πέντε(5) κόμματα: η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ» (Κυριάκος Βελόπουλος)[3,70% - 208.805ψήφοι], η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» [2,93% - 165.709 ψήφοι], η «Δημιουργία, ξανά!» (Θάνος Τζήμερος) [0,74% - 41.646 ψήφοι], η «ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ» (Αρτέμης Σώρρας) [0,25% - 14.173 ψήφοι] και το «Ε.Π.Α.Μ. - Α.Κ.Κ.ΕΛ.» [0,50% - 28.269 ψήφοι]. Κάπου στον κεντρώο χώρο βρίσκονται η «EΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ» [1,24% - 70.161 ψήφοι] και οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ» (Δημοσθένης Βεργής) [0% - 0ψήφοι].
Τέλος, αριστερά του «ΣΥΡΙΖΑ», βρίσκονται όχι ένα, όχι δυο, αλλά δέκα(10) συνολικά κόμματα(!!), ήτοι: το «Κ.Κ.Ε.»[5,30% - 299.592ψήφοι], η «ΜέΡΑ25» [3,44% - 194.232ψήφοι], η «ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ» [0,28% - 15.930 ψήφοι], η «ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΙ.Α.» [0,41% - 23.191 ψήφοι], η «ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» (Ζωή Κωνσταντοπούλου) [1,46% - 82.672 ψήφοι], το «Ο.Κ.Δ.Ε.» [0,03% - 1,675 ψήφοι], το «Κ.Κ.Ε.(μ-λ)» [0,14% - 7.778 ψήφοι], το «Μ-Λ Κ.Κ.Ε.» [0,05% - 2.791 ψήφοι], το «Ε.Ε.Κ. (Τροτσκιστές)» [0,04% - 1.993 ψήφοι] και η «ΣΥΝ...ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ» [0% - 96 ψήφοι].
Υπάρχουν, επίσης, και οι ανεξάρτητοι - μεμονωμένοι υποψήφιοι [0,01% - 472 ψήφοι], τα Άκυρα [1,34% - 77.503 ψηφοδέλτια], τα Λευκά [0,74% - 42.668 ψηφοδέλτια]. Τέλος, η συμμετοχή σε αυτές τις εθνικές εκλογές ήταν μικρή [57,92% - 5.769.503 ψηφοφόροι], πράγμα που σημαίνει ότι η αποχή ήταν μεγάλη [42,08%-4.191.891 ψηφοφόροι](!!!).
***
Ο απλός πολίτης που θα εξετάσει με προσοχή τα παραπάνω εκλογικά δεδομένα, χωρίς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις πολιτικής επιστήμης και χωρίς να ξοδέψει φαιά ουσία, θα καταλήξει εύκολα και γρήγορα σε χρήσιμα αλλά και λυπηρά συμπεράσματα για το επίπεδο της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου, που θεωρείται από ολόκληρο τον κόσμο η κοιτίδα της δημοκρατίας.
Συγκεκριμένα, θα κατανοήσει την πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτών, για το πώς κάνουν χρήση του υπέρτατου δικαιώματός τους, δηλαδή της πολιτικής ψήφου τους, όταν με βάση τις συνταγματικές διαδικασίες και τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις -συγκυρίες, τους δίνεται η ευκαιρία να ασκήσουν το εν λόγω δικαίωμά τους.
Καταρχάς, το θέμα της μεγάλης αποχής των ψηφοφόρων έχει αρχίσει, εδώ και πολλά χρόνια να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στις δυτικού τύπου αστικές δημοκρατίες, που είναι και οι μόνες, οι οποίες πλησιάζουν περισσότερο την έννοια και την ουσία της δημοκρατίας. Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει πλέον και στη χώρα μας.
Εκλογική αποχή σημαίνει, ουσιαστικά, παραίτηση εκλογικού δικαιώματος. Με την παραίτηση, όμως, αυτή δεν λύνονται τα προβλήματα της χώρας, αντίθετα περιπλέκονται, διότι ο πολιτικός αγώνας εκφυλλίζεται και καταντάει ένα ιδιότυπο παιχνίδι μεταξύ των κομμάτων, με τη συνδρομή πάντα πειθήνιων οργάνων τους, διάφορων άλλων παρατρεχάμενων καιροσκόπων καθώς και φανατικών οπαδών τους, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία προτάσσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα και όχι το γενικότερο συμφέρον του τόπου.
Η αποχή από μια εκλογική διαδικασία και μάλιστα εθνική, η οποία δεν σχετίζεται με υπερβολικό γήρας, με σοβαρή ασθένεια ή με έκτακτη συγκυρία λόγω ανωτέρας βίας - γιατί τότε μιλάμε για εύλογη και δικαιολογημένη αποχή (και αυτή δεν μπορεί να υπερβαίνει χοντρικά ένα ποσοστό, ας πούμε 10 έως 15%) - αντιπροσωπεύει την απούσα ψήφο.
Οι πολίτες που απέχουν αδικαιολόγητα, θυμωμένοι ή αδιάφοροι, ας μην επικαλούνται ως άλλοθι ότι δίνουν δήθεν ένα μήνυμα προς τα κόμματα και τις ηγεσίες τους, με την αποστασιοποίησή τους. Είναι, έτσι και αλλιώς, ανάξιοι πολίτες και αγνώμονες προς τη δημοκρατία, τα καλά της οποίας, όμως, θέλουν να απολαμβάνουν.
Σε παραπλήσια κατηγορία με την απούσα ψήφο μπορούμε να εντάξουμε και την “ανόητη” ψήφο, που είναι η λευκή και η άκυρη ψήφος. Ανόητη, πράγματι, διότι πώς μπορεί να δικαιολογηθεί ένας πολίτης, ο οποίος, όταν φτάνει μπροστά στην κάλπη, δίνει με τη λευκή ψήφο του το μήνυμα ότι δεν έχει άποψη για τα πολιτικά πράγματα; Αλλά και εάν ακόμα δεν έχει θεμελιωμένη άποψη, έχει νόμιμα συμφέροντα, τα οποία δεν μπορεί να απεμπολεί αφήνοντάς τα στους άλλους, γύρω του, να τα επηρεάζουν.
Και, εάν ακυρώνεις την ψήφο σου με υβριστικές εγγραφές, με σκισίματα ψηφοδελτίων και γενικά με κάθε τρόπο που θα επιλέξεις, πώς θα εμποδίσεις τον κακό πολιτικό να μην κυριαρχήσει στον πολιτικό στίβο και να μη φέρει ολέθρια αποτελέσματα στην κοινωνία και την πατρίδα σου, που θα έχουν, στη συνέχεια, επίπτωση στην καθημερινή ζωή σου; Το πολύ - πολύ τα ακυρωτικά σου καμώματα να τα προσέξει ή να τα διαβάσει η εφορευτική επιτροπή, αλλά ποιο το όφελος να χτυπάς το σαμάρι με την άκυρη ψήφο σου, χωρίς να κτυπάς με την έγκυρη ψήφο σου τον ίδιο το γάιδαρο;
Τέλος, υπάρχει και η ψήφος, η οποία απευθύνεται: i)Σε θνησιγενή κόμματα που στη μια εκλογική αναμέτρηση εμφανίζονται και στην επόμενη δεν υπάρχουν.
ii)Σε μικρά κόμματα που είναι μονίμως κάτω του εκλογικού ορίου και δεν εισέρχονται στη βουλή σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, και
iii)Σε ανεξάρτητους - μεμονωμένους υποψηφίους.
Και αυτή η ψήφος δεν μπορεί να επηρεάσει τα πολιτικά δρώμενα και τις πολιτικές εξελίξεις, μοιάζει σαν να περισπάται και να εγκλωβίζεται σε ένα χώρο ουσιαστικά έξω από την ενεργό πολιτική σκηνή, όπως περισπάται και εγκλωβίζεται ένα αυτιστικό άτομο στο δικό του χώρο και γι’ αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “αυτιστική” ψήφος, που είναι και αυτή αλυσιτελής.
Κάποιος, ίσως, αντιτείνει: μα πώς θα δοκιμάζονται νέα πολιτικά πρόσωπα και νέες πολιτικές δυνάμεις; Τα σοβαρά πρόσωπα, που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική, εντάσσονται πρώτα σε κόμματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής (που εκπροσωπούνται, δηλαδή, στη Βουλή) και εκεί παλεύουν, για να δείξουν την αξία τους. Και αφού ανέλθουν στην ιεραρχία προσπαθούν να επηρεάσουν τις κομματικές πρακτικές, με απώτερο στόχο να επηρεάσουν τις πολιτικές που θα εκφραστούν, ώστε αυτές να καταστούν επωφελείς για τη χώρα.
Οι εκλογές, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι πασαρέλα: Αυτός είναι όμορφος, αυτός τα λέει καλά, αυτός έχει απόψεις ίδιες με τις δικές μου, αυτός έτσι, αυτός αλλιώς. Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι επίσης ποδοσφαιρικές ομάδες, όπου κερδίζει - χάνει η ομάδα μας, εμείς είμαστε φανατικά προσκολλημένοι οπαδοί της, χωρίς να αναγνωρίζουμε και να χειροκροτούμε την αξία και των άλλων ομάδων.
Και, σίγουρα, η βουλευτική εκλογή δεν είναι ένας περίπατος στην κάλπη, αλλά μια κρίσιμη και βασανιστική επιλογή, γιατί με την ψήφο μας αναθέτουμε την τύχη της πατρίδας και κατά συνέπεια και τη δική μας τύχη σε κάποιους να την διαχειριστούν, εν λευκώ, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Επομένως, θα πρέπει κάθε φορά να επιλέγουμε με ψυχραιμία από τους διαθέσιμους πολιτικούς σχηματισμούς και από τους διαθέσιμους υποψηφίους τους - έστω και εάν δεν θεωρούμε κανένα άριστο - τον σχετικά καλύτερο (δηλαδή τον σχετικά πιο ικανό και χρήσιμο) για εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που ψηφίζουμε, ακόμα και εάν συναισθηματικά δεν συμπαθούμε αυτόν που ψηφίζουμε, αλλά αυτό προστάζει το γενικότερο συμφέρον του τόπου σε εκείνη τη χρονική συγκυρία.
Στην περίπτωση αυτή η πιθανότητα να απατηθείς πολιτικά, προϊόντος του χρόνου, είναι μικρότερη, διότι συνήθως τον πολίτη ξεγελούν όσοι προεκλογικά χαϊδεύουν αφτιά, όσοι τρέφουν αυταπάτες και εξάπτουν ιδεοληψίες και όχι αυτοί που μιλάνε τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας.
Τρανό παράδειγμα η Μεγάλη Βρετανία, στα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου. όταν ο Τσώρτσιλ ανέλαβε τα πολιτικά ηνία αυτής της χώρας, μετά την παραίτηση του Νέβιλ Τσάμπερλεν, δεν χάιδεψε τα αφτιά των συμπατριωτών του, αντίθετα το μόνο που τους υποσχέθηκε ήταν: αίμα και δάκρυα, και έτσι οδήγησε τους Βρετανούς με αποφασιστικότητα στο μεγάλο αγώνα, εναντίον των δυνάμεων του άξονα και βγήκε στο τέλος νικητής.
Η ψήφος λοιπόν είναι κυρίως ψύχραιμη επιλογή, δεν είναι ούτε τιμωρία (παρότι εμπεριέχει τιμωρία) και δεν πρέπει να είναι προϊόν πάθους, μίσους και αφέλειας, διότι στην περίπτωση αυτή είναι σίγουρα μια λάθος ψήφος. Εξάλλου, οι πολιτικοί γίνονται καλύτεροι, μόνο όταν βελτιώνεται το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο και αυτή η διαδικασία βελτίωσης, ενώ γίνεται με πολύ αργά βήματα, μπορεί εύκολα και ανά πάσα στιγμή να ακυρωθεί και να πισωγυρίσει.
***
Εάν κάποιος χαρακτηρίσει την “ανόητη” ψήφο (λευκή και άκυρη) και την “αυτιστική ψήφο” ως άχρηστες ψήφους, και τις αθροίσει, τότε, στην περίπτωση της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης (εθνικές εκλογές 2019), όλες αυτές ανέρχονται σε 576.631(!), ήτοι ποσοστό επί των εκλογέων που συμμετείχαν: 576.631/5.769.503 = 0,994 ≈ 10%.
Εάν, μάλιστα, προσθέσει στο παραπάνω ποσό και το σημαντικό μέρος της αποχής, η οποία ήταν αδικαιολόγητη (λογικά αυτή μπορεί να εκτιμηθεί στο 85% της συνολικής αποχής), που σε απόλυτα νούμερα είναι ίση με: 85% x (9.961.718 - 5.769.503) = 3.563.383 ψήφοι, διαπιστώνει τότε, έντρομος, ότι 576.631 + 3.563.383= 4.140.014 ψηφοφόροι(!), με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, γύρισαν την πλάτη τους στα πολιτικά πράγματα, και με ποδοσφαιρικούς όρους «πέταξαν την μπάλα στην εξέδρα». Δηλαδή, δεν συμμετείχαν στη βασικότερη λειτουργία της δημοκρατίας που είναι η εκλογική διαδικασία.
Και αν σκεφτεί κανείς ότι δημοκρατία σημαίνει πάνω απ’ όλα συμμετοχή, τότε η αποστασιοποίηση τόσων εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων τι άλλο είναι από βαρύτατο πλήγμα στην καρδιά του δημοκρατικού μας πολιτεύματος ;
Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι αυτό συμβαίνει σε εποχές που η πατρίδα μας έχει πολλά ανοικτά σοβαρά και κρίσιμα ζητήματα. και εξωτερικά προβλήματα, τα οποία μπορούν να αποβούν επικίνδυνα για τον τόπο μας, και εσωτερικά προβλήματα, με μια οικονομία που βαδίζει πληγωμένη, σιδηροδέσμια και ασθμαίνουσα, λόγω μνημονίων αφανών και εμφανών, και με μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας που είναι το δημογραφικό πρόβλημα (το οποίο τα τελευταία χρόνια επιτείνεται με την τεράστια έξοδο - φυγή του πλέον εκλεκτού δυναμικού της πατρίδας μας προς ξένες χώρες, για αναζήτηση καλύτερης τύχης σε ξένες αγορές εργασίας) και χρήζει, οπωσδήποτε, τη λήψη άμεσων και αποτελεσματικών μέτρων, προτού να είναι αργά.
***
Παρότι, λοιπόν, 4.140.014(!!!) Έλληνες
