ΑΡΑΧΩΒΑ : «Μα πώς ζούνε αυτοί οι άνθρωποι εδώ κάτω ;»

 

Όχι δεν είναι δική μου φράση , αφού κι εγώ ανήκω στους «εδώ κάτω». Είναι

λόγια μιας ηλικιωμένης γυναίκας που αφού σχόλασε η λειτουργία στο

εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη , στις 7 του Γενάρη , αγκομαχώντας να περπατήσει

στην ανηφόρα για να βγει στον κεντρικό δρόμο , μια ανηφόρα γεμάτη

σκαμπανεβάσματα και λακούβες που χάσκουν στον τραχύ τσιμεντόδρομο , με

σκωροφαγωμένα σπασμένα σκαλιά , με σαμαράκια και σιδερένια πλέγματα που

προεξέχουν , σαν τις παγίδες που έβαζαν οι βοσκοί για τους λύκους στον

Παρνασσό , έτοιμα να αρπάξουν τα πόδια σου αν σε βρουν μπόσικο , της

βγήκε αυθόρμητα : «Μα πώς ζούνε αυτοί οι άνθρωποι εδώ κάτω ;» ,

αναφερόμενη βέβαια στις γειτονιές Ν και ΝΑ του ρολογιού.

Μιας κι εγώ λοιπόν ανήκω «στους εδώ κάτω» , αναρωτήθηκα με τη σειρά

μου πώς ζω , άραγε , σε γειτονιές στις οποίες ο χρόνος έχει παγώσει

πεισματικά από τη δεκαετία του ’70 , τότε που ήμαστε παιδιά. Τίποτα δεν

έχει αλλάξει. Κι ερχόμαστε τόσες δεκαετίες μετά να συζητάμε και να ζητάμε

το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ : Να στρωθούν οι δρόμοι και τα σοκάκια μας όπως είναι

στρωμένοι και οι υπόλοιποι δρόμοι του χωριού. Να συζητάμε το

ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ για το αν κι εμείς πρέπει να απολαμβάνουμε υπηρεσίες που

απολαμβάνουν και οι υπόλοιποι συγχωριανοί μας. Να μην ντρεπόμαστε όταν

έχουμε φιλοξενούμενους στα σπίτια μας , να μην αγωνιούμε πώς θα

καταφέρουν να βρουν το σπίτι μας μέσα από αυτούς τους άθλιους δρόμους ,

να μην τους ζητάμε να βγάζουν τα λασπωμένα παπούτσια τους έξω από την

πόρτα , κάνοντάς τους να νιώθουν άσχημα…

Αν τουλάχιστον η δημοτική αρχή δεν έχει σκοπό να μας βάλει στη

χρονομηχανή και να μας εκτοξεύσει στο μακρινό 2025 θα της πρότεινα την

ίδρυση ενός θεματικού πάρκου στις γειτονιές μας: «Περιήγηση στην

Αράχωβα του ‘70»! Πιστεύω ότι θα υπήρχε και ζωηρό ενδιαφέρον από τους

τουρίστες , έναντι συμβολικού εισιτηρίου για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το

φυσικό περιβάλλον το έχουμε , κάνα δυο γαϊδουράκια θα βρούμε και είμαστε

έτοιμοι !

Δεν θέλω να πιστέψω ότι αν και όταν τελικά αποφασιστεί να γίνει η ανάπλαση

και στις δικές μας γειτονιές θα χρησιμοποιηθούν υλικά πιο «εύκολα , γρήγορα

, πρόχειρα και ολιγοέξοδα » όπως το τσιμέντο , με το οποίο θα βρεθούμε

ακριβώς στην ίδια κατάσταση μετά από λίγα χρόνια. Αν το επιχειρήσουν

πάντως θα τους πρότεινα για λόγους ισοτιμίας να κάνουν το ίδιο και στα

υπόλοιπα σημεία του χωριού π.χ στις πλατείες και στα σοκάκια στο κέντρο !

Εκτός κι αν θέλουν να επικυρώσουν τη θεωρία περί δημοτών δύο και τριών

ταχυτήτων. Αν είναι έτσι ας θεσπίσουν και δημοτικά τέλη δύο και τριών

κατηγοριών ανάλογα με τις υπηρεσίες και τις υποδομές που απολαμβάνει η

κάθε γειτονιά. Ό,τι ισχύει δηλ. στην κεντρική Ευρώπη με τη διαχείριση των

απορριμμάτων που τα δημοτικά τέλη είναι ανάλογα με το βάρος των

απορριμμάτων του κάθε νοικοκυριού.

Μετά τη δημοσίευση προηγούμενου άρθρου για την κατάσταση που επικρατεί

στις κάτω γειτονιές και το αίτημά μας στη Δημοτική Αρχή , διάβασα πολλά

σχόλια και άκουσα άλλες τόσες συζητήσεις για την κατάσταση που

αντιμετωπίζουν και άλλες γειτονιές της Αράχωβας και του Ζεμενού , όπως

θέματα με σπασμένες πλάκες , ξεκολλημένες από τη θέση τους , σκουπίδια,

νερό κ.ά. Σίγουρα υπάρχουν πολλά προβλήματα σε όλες τις γειτονιές και που

προφανώς επιδεινώθηκαν με τη συνένωση των δήμων. Διαβάζοντάς τα όμως

το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι μακάρι το πρόβλημα και της δικής μου

γειτονιάς να ήταν κάποιες σπασμένες πλάκες , που δεν το υποβαθμίζω

καθόλου ως πρόβλημα … Μα είναι λακούβες που χάσκουν και χώματα και

σκόνη και λάσπες και δρόμοι αδιάβατοι από λιμνάζοντα νερά και πλέγματα

που προεξέχουν ! Προβλήματα μιας τριτοκοσμικής περιοχής ! Δεν ήμουν

ποτέ της άποψης να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα… Ίσα ίσα να έχει ο

γείτονας και δυο και τρεις κατσίκες , αν γίνεται. Θα χαρώ πολύ και θα

καμαρώνω κι εγώ μαζί του , όπως χαίρομαι και απολαμβάνω άλλες γειτονιές

στο κέντρο και στο πάνω μέρος της Αράχωβας.

Αλλά μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να αξιολογήσουμε σοβαρά και

αντικειμενικά την κατάσταση και τις ανάγκες της κάθε γειτονιάς και να

βάλουμε προτεραιότητες ώστε όλες οι γειτονιές να έρθουν στο ίδιο επίπεδο;

Να μην υπάρχει μια υπερανάπτυξη σε κάποιες και κάποιες άλλες

τριτοκοσμικές να στερούνται βασικών υποδομών και υπηρεσιών ; Να έχουμε

ένα χωριό που δε θα ντρεπόμαστε να περπατήσουμε σε κάποιες γωνιές του

και που οι δημότες του θα απολαμβάνουν ΟΛΟΙ την ΙΔΙΑ ποιότητα ζωής

ανεξάρτητα με τη γεωγραφία της δικής τους γειτονιάς ;

ΥΓ:

Στη φωτογραφία μια από τις πολλές «σκακιέρες εδάφους» που έβγαλε

στην επιφάνεια η αρχαιολογική σκαπάνη του χρόνου…