Γιώργος Δ. Ανδρέου Για όσους καυχώνται πως είναι δεξιοί

Αφορμή η προσπάθεια κάποιων να αποδομήσουν, από δεξιά, την Κυβέρνηση με επιχειρήματα της δεκαετίας του ΄80, εστιάζοντας κυρίως στη χρησιμοποίηση σε κυβερνητικές θέσεις στελεχών που προέρχονται από το Πασοκ αλλά και στην προσπάθεια του πρωθυπουργού να πείσει τους ψηφοφόρους του χώρου αυτού. Θέμα πολιτικό αλλά και γνώσεως πολιτικής γεωγραφίας


Όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις είναι δύσκολες με την έννοια πώς από την έκβασή τους κρίνεται η πορεία της χώρας. Στις εκλογές γίνονται επιλογές προσώπων και κυρίως πολιτικών που διαφοροποιούνται στους πολιτικούς σχηματισμούς που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν.

Αν και χωρίς ουσία πλέον σήμερα, εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή, με ιδιαίτερη ένταση στην πολύπαθη χώρας μας, η διάκριση ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά.


Η διάκριση αυτή δεν έχει, εδώ σε εμάς, την διεθνώς καθιερωμένη πολιτική έννοια της διαφοράς ανάμεσα στους οπαδούς της ελεύθερης οικονομίας και τους οπαδούς του κρατισμού. Συντηρητικούς αποκαλούν τους δεξιούς οι αριστεροί για να οικειοποιούνται και μονοπωλούν τον προοδευτισμό ταυτίζοντάς τον με τον αριστερό προσανατολισμό. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι αστοί.

Στον αντίποδα οι κρατιστές που στην αστικοδημοκρατική τους εκδοχή αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες ή και σκέτα αριστεροί, για να διακρίνονται από τους ακραιφνείς παραδοσιακούς κομμουνιστές.



Στη χώρα μας η διάκριση έχει άλλα χαρακτηριστικά, που ανάγονται κυρίως στον εμφύλιο και τα αποτελέσματά του. Ιδιαίτερα ο όρος «δεξιά» που κυριάρχησε στην μεταπολίτευση αποτέλεσε το μέγα όπλο της «ηττημένης» του εμφυλίου αριστεράς και των κατά καιρούς «εμπόρων» του εμφυλίου με υποτιμητικό έως και υβριστικό περιεχόμενο.


Οι δεξιοί της μετεμφυλιακής εποχής – κεντροδεξιοί μετά τη μεταπολίτευση - υπήρξαν οι νοικοκυρέοι, στυλοβάτες της κοινωνικής και της οικονομικής ζωής και εξέλιξης, που μεγάλωσαν τη χώρα, με πίστη στην πατρίδα, την οικογένεια και εν πολλοίς στην ορθοδοξία. Πολιτικά τους χαρακτήριζε και τους ένωνε αρχικά ο αντικομουνισμός και αργότερα η προσήλωση στο δυτικό προσανατολισμό της χώρας, την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και την ελεύθερη οικονομία. Ο συντηρητισμός τους προσδιορίζεται στην δυσκολία αποδοχής ανατροπών στις βασικές και θεμελιώδεις αρχές τους.Στον αντίποδα οι αριστεροί με τις μνήμες του εμφύλιου και της δικτατορίας.

Εκτός εκείνων που παρέμειναν πιστοί στην κομμουνιστική ορθοδοξία, ακόμα και μετά την παταγώδη κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και σταδιακά συρρικνώθηκαν πολιτικά, οι λοιποί προσαρμόστηκαν στην πραγματικότητα, εξουσία γαρ. Προσανατολίστηκαν έγκαιρα στον αστικό σοσιαλισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, πρεσβεύοντας περισσότερο κράτος και λιγότερη ελεύθερη οικονομία. Αποδέχτηκαν και στηρίζουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και, έμμεσα μεν, τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας, ευθέως όμως την ένταξη και συμμετοχή της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη.


Στη μέση οι κεντρώοι, που προσδιόρισαν εαυτούς ως συνέχεια των φιλελεύθερων του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο αστικός κορμός της χώρας, που αποτέλεσαν οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά την καρδιά και το βαρόμετρο της εξέλιξης. Οι πολιτικά πιο ανεξάρτητοι πολίτες που με τη θέση που λάμβαναν, κατά περίπτωση, έγερναν την ζυγαριά ανάλογα προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Η βαρύτητα της συμμετοχής των κεντρώων πολιτών οδήγησε στον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής διάκρισης από δεξιά και αριστερά, σε κεντροδεξιά και κεντροαριστερά. Σε αυτό συντέλεσε και η εμφάνιση σκληροπυρηνικών εξτρεμιστικών ομάδων ένθεν κι εκείθεν και η ιδεολογική αγκύλωση του ΚΚΕ στην άγονη γραμμή της κομμουνιστικής ορθοδοξίας.

Με απλά λόγια αυτή είναι η πολιτική γεωγραφία, το τοπίο, στο οποίο κινείται η πολιτική στη χώρα και σε αυτό το τοπίο θα κινηθεί η προσεχής πολιτική αναμέτρηση.

Ιστορικά, μετά τη μεταπολίτευση, κέρδισαν τις εκλογές όσοι μπόρεσαν να πείσουν του κεντρώους, τους κατ’ εξοχήν αστούς. Έτσι έγινε το 1974-77 με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το 1982 με τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1996 με το Σημίτη, το 2004 με τον Κώστα Καραμανλή.

Το 2015 οι πολίτες εμπιστεύθηκαν για πρώτη φορά πολιτική δύναμη που αυτοπροσδιοριζόταν ως αμιγώς «αριστερά», που υποκατέστησε την σχεδόν διαλυμένη υπό το βάρος των ανομιών της Πασοκική σοσιαλδημοκρατία. Η κυρίαρχη αριστερή τάση στην παράταξη αυτή δεν είχε πρόβλημα να συμπλεύσει με τμήμα της (ακρο)δεξιάς για να κυβερνήσει τη χώρα. Πολιτικό πείραμα που απέτυχε παταγωδώς ζημιώνοντας τη χώρα και αποδοκιμάστηκε από τους αστούς, τη μεσαία τάξη, που παραπλανήθηκαν από τα ψέματα και τη λεοντή των αριστερών, κάτω από την οποία έκρυβαν την ιδεολογική απέχθειά τους στη μεσαία τάξη, που κυνήγησαν με απίστευτη σκληρότητα.

Το 2019 οι πολίτες επέλεξαν την κεντροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, που πολιτεύθηκε εν πολλοίς τηρώντας όσα υποσχέθηκε. Η εικόνα της χώρας στο δυτικό κόσμο και την Ευρώπη έγινε ξεκάθαρη, η εθνική άμυνα θωρακίστηκε πολλαπλώς, οι διεθνείς σχέσεις της χώρας αναβαθμίστηκαν – οι εχθροί μας φοβούνται και οι φίλοι μας υπολογίζουν - η οικονομία ξεκίνησε και τρέχει δυναμικά, παρά τα έκτακτα παγκόσμια προβλήματα που χρειάστηκε αν αντιμετωπισθούν, η κοινωνία στηρίζεται με δικούς μας πόρους, οι αδικίες σε βάρος της μεσαίας τάξης αποκαταστάθηκαν με φορολογικές και ασφαλιστικές ελαφρύνσεις που ενισχύουν την ανάπτυξη, η χώρα εξελίσσεται και μετασχηματίζεται ψηφιακά παρακολουθώντας την εξέλιξη της ανθρωπότητας, η ανεργία μειώθηκε κατακόρυφα, οι επενδύσεις αυξάνονται, ενισχύονται η δημόσια τάξη, η ασφάλεια, η αξιοκρατία και η εφαρμογή του νόμου. Και άλλα πολλά.


Με αυτά και με αυτά, εν όψει των επερχόμενων εκλογών τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα – δίλημμα - προς τους πολίτες που καυχώνται πως είναι δεξιοί και δεν έχουν πρόβλημα να το λένε δημόσια:

Είτε να επαναφέρουν την «αριστερά» στην εξουσία, ακολουθώντας τους διάφορους Αντώναρους, Κύρτσους, Κοτάκηδες κλπ μέχρι και τον αλήστου μνήμης μακαρίτη Γιώργο Τράγκα, διατέλεσαν παράκλητοι και αξιωματούχοι της παράταξης και τοποθετούνται απέναντι, γιατί δεν ικανοποιήθηκε η επιθυμία τους να κάνουν αυτοί κουμάντο και στην παρούσα διακυβέρνηση.

Είτε να στηρίξουν δίνοντας δύναμη και αυτοδυναμία στην κεντροδεξιά κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, στον φυσικό τους πολιτικό χώρο, που εμπιστεύεται η πλειοψηφία της κοινωνίας για να συνεχιστεί ή πρόοδος της χώρας.
Δική τους η επιλογή, το πρόβλημα όμως όλης της χώρα
Ας είναι χαρούμενο και καλύτερο το 2023.




*O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)