Γιώργος Δ. Ανδρέου : Ονείρωξη δεξιάς « Άνοιξης»;

Του τριβελίζουν το μυαλό, ειδικά τις πρωινές ώρες – μεταξύ ύπνου και ξύπνιου - οι κακοί του δαίμονες, οι σειρήνες της φιλοδοξίας, της φιλαυτίας, της φιλαρχίας. Το ίδιο πάντα μονότονο τραγούδι:

Οι εθνικιστικές δυνάμεις της (ακρο)δεξιάς στην Ευρώπη επελαύνουν πλησίστιες. Δες τι γίνεται στη Γερμανία.

Κι εδώ. Δευτεροκλασάτοι, θεομπαίχτες, θρησκόληπτοι, φασίστες, απολειφάδια έγιναν αρχηγοί κομμάτων, εκμεταλλεύονται την απογοήτευση των δεξιών, μπαίνουν με άνεση στη Βουλή, διατηρούνται ψηλά, απειλούν την τρίτη θέση. Αγγίζουν όλοι μαζί το 20% στις δημοσκοπήσεις. Σκέψου να κατέβαιναν ενωμένοι με προβεβλημένο αρχηγό. Ακόμα και την εξουσία.

Με τέτοιες σκέψεις «πετάγεται» κάθιδρος.

Είναι και κάποιοι δικοί του από παλιά, στερημένοι συμμετοχής στην εξουσία, που δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Στο γραφείο του, στο περιστύλιο, στο Κολωνάκι, στην Κηφισιά, όπου βρεθούν τα ίδια λόγια. Λάδι στη φωτιά.

Εφησυχάζεις. Δεν βλέπεις τον κατήφορο, μόνο εσένα έχει καθαρόαιμο η δεξιά παράταξη, η πατρίδα. Ο άλλος «την έκανε». Έχεις εθνικό και ιστορικό καθήκον να συγκρατήσεις τη χώρα από τον κατήφορο. Εμείς μαζί σου.

Μετά όμως τον δεύτερο καφέ, αρχίζει ο προβληματισμός, η αμφιβολία, η αμφισβήτηση αυτών που λένε οι θερμόαιμοι «δικοί του» και οι σειρήνες.

Που να μπλέξω τώρα στα 73 μου; Έφτυσα αίμα, παροπλισμένος δεκαετίες να αποκαταστήσω το 1993. Αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η κίνησή μου τότε να προστατεύσω την τιμή του έθνους, χαρακτηρίστηκε πολιτική προδοσία που πήγε τη χώρα πίσω στερώντας της τη μόνη προοδευτική φιλελεύθερη Κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, μεταρρυθμίσεις και υγιή ανάπτυξη.

Με συγχώρησαν πάντως και με τίμησαν οι δεξιοί δε λέω, έγινα πρωθυπουργός - όνειρό της ζωής μου - και όπως λένε τα πήγα αρκετά καλά. Ας όψονται η οικονομική κρίση, τα μνημόνια, ο Γιωργάκης, ο Τσίπρας.

Αλήθεια, πόσοι βουλευτές της ΝΔ, δυσαρεστημένοι από τον Κυριάκο, θα με ακολουθούσαν; Τι θα έκαναν οι αρχηγοί των άλλων δεξιών κομμάτων - Βελόπουλος, Νατσιός, Λατινοπούλου, Στίγκας, Κασιδιάρης; Θα θυσίαζαν την αρχηγία και τα οφίτσια που τους δίνει, στην προοπτική της εξουσίας; Θα συντάσσονταν με τη δική μου πρωτοκαθεδρία, κάτω από την ίδια «δεξιά» σημαία; Αμφίβολο.

Τι χρώματα πρέπει άραγε να βάλω στη σημαία του κόμματος; Το γαλάζιο το έχει η ΝΔ, το μαύρο δημιουργεί αρνητικό συνειρμό σε πολλούς, τα πορτοκαλιά θα θυμίζουν το 93. Ίσως ένα βαθύ μπλε. Άσε, το βλέπουμε αν και όταν.

Είναι καιρός που του μπήκε η ιδέα και του τριβελίζει το μυαλό και την ψυχή η «ανίερη» σκέψη και ο προβληματισμός του «δις εξαμαρτείν» και άρχισε τον κλεφτοπόλεμο της αμφισβήτησης του Κυριάκου.

Δεν μπορώ να καταλάβω, σκέπτεται, τι του βρίσκουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι. Ακόμα και ο Ερντογάν. Απορώ πώς κέρδισε τον Τσίπρα με τέτοιο ποσοστό. Βάλαμε όλοι πλάτη βέβαια, αλλά πάλι είναι υψηλό με τόση διαρροή προς τα δεξιά. Υπάρχουν άραγε στην δεξαμενή της λαϊκής κυβερνητικής βάσης, «δεξιοί» πρόθυμοι να μετατρέψουν τον προβληματισμό και την όποια δυσαρέσκειά τους σε αρνητική ψήφο, ακολουθώντας ένα πολιτικό συνονθύλευμα, τύπου Όρμπαν, με καθαρά δεξιό προσανατολισμό;

Τι θα έκαναν οι οικονομικοί παράγοντες σε μια τέτοια κίνηση; Κάποιοι, μέχρι πρότινος στυλοβάτες του, δείχνουν εμφανώς δυσαρεστημένοι με τον Κυριάκο, το εκδηλώνουν δημόσια. Θα μας στήριζαν;

Η συμπεριφορά του, ο κλεφτοπόλεμος, προβλημάτισε πολλούς. Κάποιοι πίστεψαν ότι το κάνει από πραγματικό «ιδεολογικό» ενδιαφέρον, άλλοι με στόχο την προεδρία της δημοκρατίας, για να οδηγήσει τον Κυριάκο να τον «ξεφορτωθεί» κάνοντάς τον Πρόεδρο.

Βγαίνει όμως εξαίφνης ο Μάριος Σαλμάς, σοβαρός άνθρωπός, γιατρός, καθηγητής με στενή σχέση με τον πρώην πρωθυπουργό και ανοίγει ευθέως μέτωπο με τους πρώην Πασόκους της Κυβέρνησης του Κυριάκου.

Αναρωτιέται δικαιολογημένα ο πολίτης: Είναι εντεταλμένος προπομπός ευρύτερης κίνησης για να πυροδοτήσει εξελίξεις ή αυτόκλητος εκφραστής κάποιων νοσταλγών της εξουσίας; Κακό σημάδι ότι δεν αφήνει τη βουλευτική έδρα, ειδικά αυτός που δεν έχει ανάγκη το μισθό του βουλευτή.

Ό,τι και να είναι πάντως, καλό είναι να θυμούνται όσοι ανοητεύοντες – εκτός τόπου και χρόνου - δεν έχουν αντιληφθεί τις αλλαγές στην κοινωνία και φαντασιώνονται σενάρια εκτροπών, τη σοφή ρήση που αποδίδεται στο Μαρξ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Ή όπως έλεγαν οι αρχαίοι, «μωραίνει κύριος…».

Η άμεση αντίδραση του πρωθυπουργού έδειξε πως δεν εφησυχάζει, όπως έκανε ο αείμνηστος πατέρας του, στη βραδινή πληροφορία πως «αύριο ρίχνει την Κυβέρνησή ο Συμπιλίδης».

Άλλα χρόνια βέβαια τότε, άλλες συνθήκες, άλλοι άνθρωποι, άλλα κρυμμένα και φανερά συμφέροντα βυσσοδομούσαν.

Όπως όμως έλεγε στο ομώνυμο βουκολικό δράμα ο Τάσος «κάλιο (καλύτερα) να φυλαγόμαστε ωρή Γκόλφω ».

Εννοείται ότι οι παραπάνω «σκέψεις και διαλογισμοί» που αποδίδονται στον πρώην πρωθυπουργό είναι φανταστικές και υποθετικές και αποβλέπουν, καλόπιστα, να τον αποτρέψουν από απονενοημένα διαβήματα που θα έχουν ως αποτέλεσμα:

τη διακύβευση της υστεροφημίας του και την ακύρωση της – τουλάχιστον πρόσφατα – θετικής προσφοράς του, κυρίως όμως ανεπανόρθωτη ζημιά στη χώρα.

*Ο Γιώργος Δ. Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)