Καρούζος Εμβόλιμος και Τυραννούμενος
“Eίναι μια θύρα τα μάτια κάθε νεκρού
με καίει τρόμος απ' την ηλικία των λουλουδιών
έτσι γρήγορα που φεύγουν [...]”
Του Ιορδάνη Κουμασίδη
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του, ο Νίκος Καρούζος, αυτή η σαγηνευτική, μποέμ μορφή της ελληνικής ποίησης, αυξάνει ολοένα την απήχησή του και εμφανίζει μια επιρροή ασυγκράτητη σε νεότερους.
Το περιοδικό “Εμβόλιμον”, που παρασκευάζεται και εκδίδεται στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας, αφιερώνει το τρέχον, διπλό του τεύχος στον κύριο Νίκο. (Ξέρω, δεν προσφωνούμε τους νεκρούς με το ''κύριος''. Ο Καρούζος όμως, έχει μια διαφορετική σχέση. Και με το ''κύριος'' και με τον θάνατο.
Στο αφιέρωμα του Εμβόλιμου ξεχωρίζουν, μεταξύ άλλων το εμβριθές και τεκμηριωμένο κείμενο του Γιώργου Θεοχάρη, το εξακοντιστικό του Κώστα Καναβούρη, η ετεροανάγνωση του Χρήστου Κρεμνιώτη, η συναισθηματική εκτόξευση της Γλυκερίας Μπασδέκη.
Η ιστορία όμως, δεν τελειώνει εδώ. Προς τον Νοέμβριο κυκλοφορεί και νέος, αδημοσίευτος -εν μέρει- Καρούζος. Με τίτλο “Οιδίπους Τυραννούμενος”.
Oι εκδόσεις Ίκαρος μετά από μια επίπονη προσπάθεια, συγκέντρωσαν διάφορα σκόρπια ποιήματα του Ναυπλιώτη, ποιήματα που ο ίδιος συνήθιζε να χαρίζει. Μαζί και τις πρώτες συλλογές του όπως και ποιήματα δημοσιευμένα στον Τύπο ή σε περιοδικά.
Xοντρικά δηλαδή, όσα δεν περιλαμβάνονται στα Ποιήματά του, θα συγκροτήσουν μια πολύ σημαντική, (παρά-)συγκεντρωτική έκδοση.
Καρούζος λοιπόν εμβόλιμος, τυραννούμενος, επανεκδιδόμενος.
Μέχρι όμως να συμβούν όλα αυτά θα συνεχίσουμε τον χρόνο να τον αισθανόμαστε πάντα στην ωμοπλάτη.
