Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΚΙΟΣ
Μιλώντας για την προσωπική διαδρομή από το σχολείο στις σπουδές κι από κεί στον μύλο της εργασίας και του μόχθου – 37 χρόνια συνολικά- και κυρίως την 31χρονη εμπειρία μου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Αντιπροσωπεία της στην Ελλάδα, αλλά και για τα καυτά ζητήματα της εκπαίδευσης, της ανεργίας, τους τρόπους επίλυσής τους, τα Προγράμματα, τα Θεσμικά Όργανα, τα εργαλεία Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης, το Διαδίκτυο και τα Κοινωνικά Δίκτυα, την σημερινή στροφή και το όραμα της νέας Επιτροπής… Την Κρίση που βιώνουμε και τις μάχες που δίνουμε από λογιών-λογιών επάλξεις σε Συμπληγάδες ανεπανάληπτες…
Μια εκ βαθέων εξομολόγηση που άξιζε τον κόπο και κυρίως την νοσταλγία της επιστροφής…
Πρωί-πρωί, με την σάκα στον ώμο, επιστροφή στο Σχολείο –γηράσκω αεί διδασκόμενος- μα και με την εμπειρία πιά 31 χρόνων συνεχούς εργασίας… Στα 55 μου πλέον, ένιωθα παράξενα καθώς έπαιρνα τον δρόμο απ’ το σπίτι στο Λύκειο. Θα συναντούσα παιδιά –εφήβους- με τα ίδια επίθετα που είχαν οι δικοί μου συμμαθητές, κι ωστόσο θα ήταν τα παιδιά τους… Τα παιδιά μας.. Το μέλλον του τόπου, το μέλλον της Ευρώπης και του Πλανήτη… Δύσκολο στοίχημα…
36 χρόνια μετά, στα θρανία, μαθητής και δάσκαλος μαζί… Το πιό απρόβλεπτο ακροατήριο είναι οι νέοι, γιατί η φλόγα τους είναι η αληθινή «φωτιά που καίει» και γιατί ο «χρόνος ο αληθινός είναι τα παιδιά μας –το μεγάλο, το μικρό-« για να παραφράσω τον Διονύση… Κι από κοντά οι σύγχρονοι καθηγητές, συνομήλικοί σου ή και νεώτεροι, με γνώσεις, με εικόνες, με πληροφόρηση. Αλλά και με απορίες, με δύσκολα ερωτήματα, με έντονες ανησυχίες, με τεκμηριωμένες θέσεις και ανάλογες προσδοκίες…
Άρτια διοργάνωση απ’την διεύθυνση του Γ.Ε.Λ. Άσπρων Σπιτιών, υπό την Διεύθυνση της Λυκειάρχου κυρίας Ελένης Ζάχαρη και των συνεργατών της. Σύσσωμο παρέστη το Λύκειο –το παλιό μου άξιο κι αγαπημένο σχολείο… Και οι τρεις τάξεις παρούσες, 100 περίπου παιδιά παρακολούθησαν την εκδήλωση, εξέφρασαν απόψεις για την πορεία της ΕΕ, θέσεις κι ανησυχίες για το μέλλον, διψούσανε να μάθουν για την εκπαίδευση, τις ίσες ευκαιρίες, την ανεργία και τους σχεδιασμούς ανάσχεσής της , την κρίση και τους τρόπους επίλυσής της…
Το Μέλλον και οι σημερινές του αναμνήσεις
Ανταλλάξαμε ιδέες, γνώσεις, εμπειρίες και φάνηκε τελειώνοντας στον ορίζοντα ένα φως κι ακόμη, αισθάνθηκα να πατούν ακόμη καλύτερα στα πόδια τους, διψασμένοι για μάθηση τεκμηριωμένη, να βαδίσουμε μαζί, με επίγνωση, σε έναν δρόμο που μας αφορά όλους, που ανοίχθηκε πριν από δεκαετίες για να παραμείνει για πάντα ανοιχτός, χάρη στα νιάτα –ανεξαρτήτως ηλικίας- σε μια υπόσχεση Ειρήνης και Προόδου, Συμφιλίωσης και Ισότητας ευκαιριών, αυτόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Διότι αυτά τα παιδιά, είναι οι αυριανοί ηγέτες, οι επιστήμονες κάθε μορφής, ειδίκευσης και κλάδου, οι εργαζόμενοι σε όλους τους τομείς, οι γονείς… Το ίδιο το μέλλον, το είδα μπροστά μου, ολοζώντανο, ανάγλυφο, βαθύ, γεμάτο χρώματα, γεμάτο έγνοιες αλλά κι ελπίδες…
(Οι φωτογραφίες είναι του καλού μου Φίλου Σπύρου Τατσιόπουλου -από ένα ρεπορτάζ εκατοντάδων φωτογραφιών- καθώς και 4 από ευρύτερο σύνολο της Συντρόφου μου Ιωάννας Γραικού. Τους ευχαριστώ ιδιαιτέρως)
Γιώργος Κούκιος
Περισσότερο φωτογραφικό υλικό θα βρείτε ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ
