Γιώργος Δ. Ανδρέου : «Καλώστονε τον αυριανισμό, μας έλειψες»

Ενεργοποιήθηκε μια από τις μεγάλες παθογένειες της ιστορικά μακροβιότερης μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας

Ο Αυριανισμός. Θα τρίβει τα χέρια του ο μακαρίτης ιδρυτής της εφημερίδας που έδωσε το όνομα στην εφιαλτική πρακτική που δηλητηρίασε την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου για μια σχεδόν δεκαετία. Χέρι - χέρι με τον άκρατο λαϊκισμό κολακεύουν και διεγείρουν τα κατώτερα ένστικτα και το εκδικητικό μένος των φανατικών. Εφτάψυχος ανασταίνεται εκ νεκρών, σαν το μυθικό φοίνικα, παρ’ όλο που η κοινωνία τον απέρριψε μετά βδελυγμίας όταν απείλησε με την αθλιότητα την ίδια τη δημοκρατία.

Ενδημούν, βλέπετε, στην ελληνική κοινωνία, σε όλες τις εποχές, οι αδίστακτοι αριβίστες «πολίτες»:

-στον τύπο και τα ΜΜΕ, για να στήσουν και να οργανώσουν το σύστημα διάβρωσης της πολιτικής ζωής και της κοινωνίας με «τοξικά απόβλητα».

-στην πολιτική, για να το υιοθετήσουν ασμένως και να καβαλήσουν το σύστημα - όχημα - αυτό, στην πορεία τους προς την πολυπόθητη εξουσία.

-στα συμφέροντα και το οικονομικό κατεστημένο να τους εκμεταλλευτούν για «ίδιον όφελος».

Οι πρώτοι, στα μέσα και τον τύπο, υπάρχουν πάντοτε, προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους δύο «εταίρους» να τους αποδεχθούν και να τους προσλάβουν για να ξεφύγουν από τη μιζέρια και το περιθώριο, να «βιοποριστούν» και να βρουν «ευήκοα ώτα» σε ευρύτερες μάζες πολιτών.

Οι δεύτεροι, οι πολιτικοί, δεν έχουν πρόβλημα να υιοθετούν και να εντάσσουν τον αυριανισμό στην πολιτική τους μεθοδολογία στην πορεία για τη διεκδίκηση της εξουσίας και να επιλέγουν τον κατήφορο προς την αυτοκαταστροφή:

-επειδή είναι εμμονικοί με την εξουσία, «το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου τους», ζουν, αναπνέουν και ονειρεύονται καρέκλες.

-όταν φτάνουν στο έσχατο σημείο απελπισίας, διαπιστώνοντας την αδυναμία τους να πείσουν τους πολίτες να τους επιλέξουν να κυβερνήσουν .

Τα «συμφέροντα» δεν δίστασαν ποτέ να προστατεύουν, με κάθε μέσο, τα κεκτημένα τους.

Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι οι «Αυριανές» με τις διάφορες ονομασίες τους διαχρονικά, ούτε οι κατά κανόνα εγκάθετοι ασήμαντοι «δημοσιογράφοι» που τις εκδίδουν.

Είναι οι αρχηγοί, ειδικά των μεγάλων κομμάτων, των θεσμικών φορέων προστασίας της δημοκρατίας, που, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην κοινωνία, τους υιοθετούν, εντάσσοντάς τους στην τακτική τους. Τους δίνουν βήμα σε ευρύτερες μάζες, ανάγοντάς τους μάλιστα σε τιμητές του δημόσιου βίου. Ξεχνούν οι αφελείς πως ο αυριανισμός δεν είναι ιδεολογία αλλά όπλο συμφερόντων που δεν θα έχουν πρόβλημα, αύριο, να το στρέψουν και εναντίον τους.

Εν τέλει όμως και αυτό το πρόβλημα, καταλήγει στους πολίτες - οπαδούς - που ασπάζονται τις επιλογές αυτές της ηγεσίας τους και δέχονται να υπηρετούν και να διαδίδουν την τοξικότητα, να διαχέουν το δηλητήριο που θα φτάσει στους ίδιους και τα παιδιά τους αύριο.

Παλαιότερα, επί Σημίτη, έγινε σοβαρή προσπάθεια να περιθωριοποιηθεί ο αυριανισμός. Φαίνεται όμως πως εξακολουθούσε να φωλιάζει κρυμμένος βαθιά στις καρδιές όσων μετά το 2012 αυτομόλησαν στην προσφιλή τους προοπτική εξουσίας, δια του Σύριζα. Έτσι, τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές και όλα δείχνουν πως δεν μπορούν να πείσουν τους πολίτες με πολιτικά επιχειρήματα και απομακρύνονται από τις πολυπόθητες καρέκλες, ξέθαψαν από τα έγκατα της ψυχής τους την παλαιά καλή πολεμική πρακτική, την ανήθικη διαβολή, τον αυριανισμό.

Πρώτος ο αρχηγός τους, επιρρεπής στο λαϊκισμό και χωρίς πολλές ηθικές αναστολές, υιοθέτησε, απελπισμένος κι αυτός, τη μεθοδολογία της αθλιότητας κι έδωσε το πράσινο φως στα χαλκεία, τους «πρόθυμους» δημοσιογραφίσκους και διάφορους κεκράκτες καταδικασμένους στη συνείδηση της κοινωνίας. Να την πλημμυρίσουν με ανηθικότητα, ψέμα, διαβολή, λαϊκισμό. Να (εξ)υπηρετήσουν τα συμφέροντα που αντιμάχονται τις ανατροπές και το θεσμικό εκσυγχρονισμό που επιχειρεί η Κυβέρνηση αυτή.

Θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά μέχρι τις εκλογές, η φαντασία των αυριανιστών και των λαϊκιστών είναι αχαλίνωτη.

Μένει να δούμε πώς θα αντιδράσουν η νομοθετική εξουσία και η δικαιοσύνη για να περιορίσουν την ασυδοσία των μέσων και του τύπου.

(η γνήσια ελευθερία της έκφρασης κινδυνεύει κατ’ εξοχήν από την ασυδοσία γιατί οδηγεί σε σκληρά μέτρα περιορισμού της).

Κυρίως όμως πώς θα αντιδράσουν οι εχέφρονες πολίτες που στις δημοκρατίες έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο. Αν θα:

-επιμείνουν στον εκσυγχρονισμό, την προκοπή και την πρόοδο, αποδοκιμάζοντας την αθλιότητα απ’ όπου κι αν προέρχεται.

-δώσουν ένα ακόμα ηχηρό χαστούκι στον αυριανισμό, τους άθλιους, τους λαϊκιστές και τα συμφέροντα που υπηρετούν.

-καταδικάσουν όσους επιχειρούν να επαναλάβουν το 1993.

Τώρα, με τις μετρήσεις της κοινής γνώμης και οσονούπω στις εκλογές.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)