Από Δημήτρης Λάμπρου
Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 161 χρόνια από την καταστροφή των περιβόητων ληστρικών συμμοριών του Κακαράπη και του Νταβέλη στις 12 Ιουλίου 1856 στο Κάτω Ζεμενό, στο τρίστρατο μεταξύ Διστόμου και Δαύλειας, καθώς ο παλιός δρόμος συναντούσε το χάνι πριν ανηφορίσει για την Αράχωβα και τους Δελφούς. Πριν φτάσουμε στη μάχη του Ζεμενού, στην τρίοδο όπου σήμερα υπάρχει μέγας σταυρός μνημείο του πεσόντος στη συμπλοκή υπολοχαγού Ιωάννη Μέγα και όπου όπως παρατηρήθηκε ο Λάιος έπεφτε νεκρός από το χέρι του γιου του Οιδίποδα, πρέπει να πάμε λίγο πίσω.
Η ληστεία ως ιστορικό φαινόμενο εμφανίζεται ταυτόχρονα με την ίδρυση του ελληνικού κράτους, λαμβάνει όμως μεγάλες διαστάσεις μετά τη διάλυση των σωμάτων των ατάκτων αγωνιστών της Επανάστασης από τους αντιβασιλείς του Οθωνα το 1833 και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του νεοσύστατου βασιλείου προκαλώντας πολλές φορές σοβαρές περιπλοκές στις διεθνείς σχέσεις της χώρας – η υπόθεση Μπερτό-Νταβέλη, η Σφαγή στο Δήλεσι και οι συνεχείς προστριβές με την Τουρκία στα σύνορα είναι μερικά γνωστά παραδείγματα . Επί ένα σχεδόν αιώνα η ελληνική ύπαιθρος χώρα στην περιοχή της Στερεάς και της Πελοποννήσου και αργότερα της Ηπείρου και της Θεσσαλίας θα γίνουν το θέατρο της σύγκρουσης της κρατικής μηχανής με τις ληστρικές συμμορίες, με βαρύτατες επιπτώσεις στον πληθυσμό. Η Βοιωτία που κατέχει κεντρική θέση στην ελληνική επικράτεια αποτέλεσε πεδίο της σύγκρουσης και η Λιβαδειά, πλούσια πόλη και διοικητικό κέντρο, πλήρωσε σε πολλές περιπτώσεις το βαρύτατο τίμημα της κομβικής γεωγραφικής της θέσης.
O Χρήστος Νταβέλης στη λαϊκή παράδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ.